Και τότε όμως, όταν πια το μωρό γεννηθεί, ένα στα 4.500 μωρά μπορεί να μην έχουν ξεκάθαρο φύλο. Η γερμανική νομοθεσία λοιπόν πλέον προβλέπει, ότι οι γονείς έχουν τη δυνατότητα να μη δηλώσουν στο πιστοποιητικό γέννησης το φύλο του παιδιού τους ευθύς ως γεννηθεί και εντός εβδομάδος όπως ίσχυε μέχρι τώρα, αλλά «αργότερα».

Δημοσίευμα στο «Spiegel» αναφέρει συγκεκριμένα, ότι υπάρχει μια ολόκληρη ιατρική βιομηχανία γύρω από τα παιδιά που εκ γενετής συνοδεύονται από ανωμαλίες στον προσδιορισμό του φύλου τους – από μια ασυμβατότητα δηλαδή των εξωτερικών σεξουαλικών οργάνων με τα εσωτερικά σεξουαλικά όργανα ή με τα χρωμοσώματα φύλου. Νοσοκομεία εξειδικευμένα στην αλλαγή φύλου, χειρουργούν ανθρώπους από τη βρεφική ηλικία – μετά πιεστικό αίτημα των γονιών. Ο νέος νόμος επομένως επιδιώκει να περιορίσει αυτές τις σπασμωδικές αποφάσεις των γονέων, που έχουν αρνητικές συνέπειες σε όλη τη ζωή των παιδιών τους.

Για παράδειγμα αναφέρεται, ότι το συνηθέστερο σύμπτωμα γενετικής ανωμαλίας που εμφανίζουν τα κορίτσια είναι η CAH (συγγενής υπερπλασία επινεφριδίων), που εκδηλώνεται με μια μεγάλη κλειτορίδα η οποία εξέχει και προσομοιάζει με μικρό πέος. Η συνήθης χειρουργική παρέμβαση προβλέπει το κόψιμο της κλειτορίδας στο φυσιολογικό μέγεθος – μια επέμβαση όμως, που τελικά «αναισθητοποιεί» για πάντα τη συγκεκριμένη περιοχή.

Η κατασκευή ενός κόλπου επίσης συνεπάγεται ότι στη διάρκεια μιας ζωής θα πρέπει αυτή που χειρουργήθηκε να θέτει διαστολείς στον κόλπο της, για να μην καταρρεύσουν τα τοιχώματα του κόλπου. «Γι΄ αυτό τον λόγο υποστηρίζουμε» σημείωσε η πρόεδρος των Αμφίφυλων προσώπων Λ. Βέιθ, «ότι το φύλο πρέπει να το επιλέγουν οι άνθρωποι μόλις ωριμάσουν σεξουαλικά. Δηλαδή, όχι πριν από τα 16 τους χρόνια».

Οι αγωγές εξάλλου που συστήνουν ισόβια χρήση ορμονών αυξάνουν δραματικά τις πιθανότητες καρκίνου, άρα οι παρεμβάσεις στα αμφίφυλα πρόσωπα πρέπει να γίνονται πιο προσεκτικά και έπειτα από ώριμη σκέψη. «Εξάλλου κι οι αμφίφυλοι μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους» σημειώνεται.

Η νέα γερμανική νομοθεσία ωστόσο, μολονότι θεωρήθηκε ότι «είναι στη σωστή κατεύθυνση», δημιουργεί ορισμένα προβλήματα. Φαντασθείτε λ.χ. ένα παιδάκι, που κουβαλάει στην ψυχή του το πρόβλημά του και το οποίο καλείται παράλληλα να διαχειριστεί κοινωνικά, το πρόβλημα του καταγεγραμμένου «απροσδιόριστου φύλου». Πόσο ευάλωτο στην καζούρα των συμμαθητών του θα είναι, όταν: αφενός θα στέκει έξω απ΄ τις τουαλέτες, αναποφάσιστο προς τα πού θα πρέπει να πάει και αφετέρου θα καλείται μονότονα και βασανιστικά να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα: «αγόρι ή κορίτσι είσαι, καλέ;».
Χριστίνα Πουλίδου