Χρειάζεται ο γονιός να αναρωτηθεί αν οι δραστηριότητες που έχει επιλέξει, ο ίδιος ή το παιδί, ταιριάζουνε τελικά στο παιδί τους, ή αν καλύπτουνε τις δικές του φιλοδοξίες. Αυτό το λέω καθώς οι γονείς, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, έχουνε γίνει αρκετά ανταγωνιστικοί όσο αφορά τις δυνατότητες των παιδιών. Πολύ συχνά διαλέγουνε μαθήματα στα οποία είτε οι ίδιοι διαπρέψανε, έιτε ή ίδιοι απέτυχαν, ελπίζωντας πως το παιδί τους θα κατακτήσει αυτό που εκείνει δεν μπόρεσαν, ή αντίθετα είναι χαρισματικό όπως και οι ίδιοι. Σε αυτήν την περίπτωση το πιο πιθανό είναι πως το παιδί θα πιεστεί ψυχολογικά και δεν θα ευχαριστιέται την επιλεγμένη δραστηριότητα (π.χ. το μπαλέτο), διότι το άγχος της επιτυχίας θα το κατακλύσει τελικά. Το άγχος συνήθως κατακλύζει και τους γονείς του παιδιού αυτού. Αναρωτιέται ο γονιός αν το παιδί του κάνει αρκετά? μαθαίνει αρκετά? μήπως χάνει κάτι? μήπως έχει μείνει έξω απο τα πιο χαρισματικά παιδιά? κτλ...

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ο γονιός είναι αυτός που έχει τελικά το άγχος και την αγωνία, μην πει κανείς πως το παιδί του δεν συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες, που οι ίδιοι πιστεύουνε πως θα έπρεπε να συμμετέχει! Μην ξεχνάμε πως καθώς το παιδί μεγαλώνει και πάει σχολείο, οι ώρες μάθησης αυξάνονται μαζί με τις ώρες διαβάσματος στο σπίτι. Αν ένα παιδί για παράδειγμα περνάει 7 ώρες κάθε μέρα στο σχολέιο και έχει περιπου 2-3 ώρες διάβασμα την έβδομάδα (αρχές δημοτικού), και έχει αλλές 2 ώρες ποδόσφαιρο για παράδειγμα, και μια ώρα κιθάρα, σημαίνει πως απασχολείτε όσο ένας ενήλικας στη δουλειά του. Το παιδί αυτό έχει την αντοχή να ανταπεξέλθει σε αυτό το πρόγραμμα ή ειναι κουρασμένο? Αυτή είναι και η πρώτη βασική ερώτηση που χρειάζεται να απαντηθεί. Κάποια παιδιά π.χ. αντέχουνε να κάνουνε αθλητικές δραστηριότητες όλη μέρα και τους ευχαριστεί πολύ, κάποια άλλα δεν αντέχουνε πάνω απο 2 εξτρα ώρες την εβδομάδα να συμμετέχουνε σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα. Κάποια μικρά παιδιά 2 ετών κοιμούνται ακόμα 2-3 ώρες την ημέρα και κάποια άλλα έχουνε πολύ ενέργεια και δεν κοιμούντε καθόλου κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτό σημαίνει πως κάθε παιδί είναι διαφορετικό και οι γονείς πρέπει να συμβαδίζουνε με τις δυνάμεις και αντοχές του παιδιού τους. Και είναι απαραίτητο να συμβαδίζουνε και με τις κλίσεις που έχει κάθε παιδί. Να μην ξεχνάνε να ρωτάνε το παιδί όσο μεγαλώνει, τι θα ήθελε να κάνει? Είμαστε δίπλα στα παιδιά μας, ώστε να τους δώσουμε διαφορετικά ερεθίσματα, να τα ακολουθήσουμε και να τα στηρίξουμε στις επιλογές τους, ακόμα και αν εμείς δεν θα επιλέγαμε π.χ. να κάνει καράτε διότι θεωρούμε πως θα κάνει ένα παιδί επιθετικό. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες δρουν καταλητικά και ενισχύουνε την αυτοπεποιήθηση του παιδιού!...όταν είναι επιθυμητές. Αν το παιδί σας για παράδειγμα θέλει να κάνει πάνω απο 2 εξωσχολικές δραστηριότητες την εβδομάδα, συζητήστε τι θα σήμαινε αυτό για εσας (απο θέμα χρόνου, και οικονομικής επιβάρυνσης), και αποφασίστε μαζί αν θα μπορούσε. Να είστε ξεκάθαροι, να νιώσει το παιδί πως αν δεν αντέχει και κουράζεται, πως μπορεί να το μοιραστεί μαζί σας.

Υπάρχουνε κάποια λοιπόν βασικά ερωτήματα να απαντηθούνε πριν αποφασίστε σε πόσες εξωσχολικές δραστηριότητες θα συμμετέχει το παιδί σας. Ή απλές δραστηριότητες αν το παιδί είνα σε μικρότερη ηλικία.

Το παιδί κουράζεται πολύ ή όχι?

Αντέχουμε σαν οικογένεια να ανταπεξέλθουμε οικονομικά?

Θα ενισχύσει η δραστηριότητα την αυτοπεποιήθηση του,ή οχι?

Χρειάζεται να θυσιάσουμε κάποιες ώρες ύπνου, φαγητού, ή ώρα που η οικογένεια περνάει μαζί?

θα αυξηθεί το άγχος του παιδιού ή των γονιών κάνοντας αυτήν την δραστηριότητα?

συμβαδίζει η δραστηριότητα αυτή με την ηλικία του παιδιού μου?

υπάρχει κάποιος απώτερος στόχος?

παρεμβαίνει στο διάβασμα του παιδιού στο σπίτι?

είναι επιθυμία και επιλογή του παιδιού ή δική μου?

σε τι έχει ταλέντο το παιδί μου?

Είναι επίσης αποδεκτό το παιδί να επιλέξει να μην συμμετέχει σε καμία εξωσχολική δραστηριότητα, επειδή το επιθυμεί. Μην ξεχνάμε πως όταν ένα παιδί είναι υπερφορτωμένο μαθαίνει να λειτουργεί κατα αυτόν τον τρόπο και δεν μένει λετπό χωρίς να είναι απασχολημένο. Αυτό είναι εξαιρετικά αρνητικό, διότι δεν μαθαίνει έτσι να περνάει ώρα με τον εαυτό του, να παίζει μόνο του και να αυξάνει κατα αυτόν τον τρόπο τη φαντασία του και τη δημιουργικότητα του! Με άλλα λόγια, και δεν θα έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει και μόνο του τις δυνατότητες του, τα όρια του, και τις δυνάμεις του...δηλαδή τον εαυτό του!

Πηγή:http://faysbook.gr