Αρκούσε :

το να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο,
να μοιράζονται τις ίδιες εξωσχολικές δραστηριότητες ή
το να μένουν στην ίδια γειτονιά.

Στην εφηβεία τα κριτήρια αλλάζουν. Η επιλογή φίλων έχει να κάνει με:

το γούστο στο ντύσιμο
τη μουσική που προτιμούν
τη διασφάλιση της εχεμύθειας
το πόσο έξυπνο χιούμορ και η καλή παρέα
και γενικότερα το να ταιριάζουν στα ενδιαφέροντα.

Άρα ο έφηβος πολύ εύκολα ταυτίζει την δημοτικότητά του με την προσωπικότητά του. Κατά συνέπεια η απόρριψη της φιλίας του ταυτίζεται με την απόρριψη αυτού που είναι. Αυτή η ποιοτική αλλαγή των κριτηρίων, είναι που κάνει τη φιλία και τη διατήρησή της, τόσο σημαντική για τους εφήβους. Για τον έφηβο, είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί αλλά και να αντιληφθεί τους λόγους που μια τέτοια φιλία που έχει χτιστεί με τόσο κόπο, μπορεί να γκρεμιστεί.

Οι λόγοι που διαλύονται οι φιλίες στην εφηβεία, μπορεί ωστόσο να είναι δυσνόητοι και για τους ενήλικες γονείς, οι οποίοι προσπαθώντας να βοηθήσουν το έφηβο παιδί τους, συνήθως καταλήγουν σε ατάκες τύπου «μη δίνεις σημασία, σε ζηλεύει γι αυτό το κάνει», ή «εσύ είσαι πολύ καλύτερος από αυτόν», τα οποία δεν είναι και πολύ βοηθητικά.

Είναι δύο οι λάθος συμπεριφορές που μπορεί να ακολουθήσουν οι γονείς:

Από τη μια στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν, μπορεί να εμπλακούν υπερβολικά, σε βαθμό που να θέλουν οι ίδιοι να επιλύσουν το πρόβλημα. Και αυτό συμβαίνει γιατί ακριβώς αισθάνονται αρκετά ανήμποροι και χωρίς επιχειρήματα μπροστά στη διαχείριση αυτού του μέγα προβλήματος της απόρριψης από τον/τους φίλο(υς) του παιδιού τους. Μπορεί να υποφέρουν το ίδιο ή και περισσότερο βλέποντας το παιδί τους να ταλαιπωρείται από αυτή την απόρριψη. Μια τέτοια τακτική όμως, ακυρώνει την προσωπικότητα του εφήβου και δείχνει πόσο εξαρτημένος συνεχίζει να είναι από τους γονείς του.
Από την άλλη βέβαια, υπάρχει και η παγίδα του να απαξιώσουν ή να ειρωνευτούν την κατάσταση που βιώνει ο έφηβος. Εδώ υπάρχει το λάθος της υποτίμησης του προβλήματος που βιώνει ο έφηβος. Αυτό μπορεί να τον θυμώσει να τον κάνει να νιώσει ακόμη μεγαλύτερη μοναξιά. Σε αυτή την περίπτωση οι γονείς μπορεί είτε όντως να υποτιμούν την σημαντικότητα των φιλικών σχέσεων σε αυτή την ηλικία, είτε να το κάνουν γιατί έτσι νομίζουν πως θα «δυναμώσουν» το παιδί τους.

Η σωστή διαχείριση και βοήθεια από τους γονείς, θα μπορούσε να ήταν η εξής:

Αρχικά πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του παιδιού τους με την ωριμότητα που του πρέπει. Πρέπει να το ακούσουν να τους εξιστορεί τη δική του αλήθεια, χωρίς διάθεση για κριτική και παρεμβάσεις.
Ας μην σπεύσουν να κρίνουν και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Δεν είναι αυτό που χρειάζεται εκείνη την στιγμή ο έφηβος, όσο απλά το να γίνει κατανοητός και το να μοιραστεί.
Ακόμη και αν κληθούν από το ίδιο το παιδί να συμβουλεύσουν, καλό θα ήταν να το αποφύγουν, γυρνώντας την ερώτηση προς το παιδί τους, λέγοντας για παράδειγμα : «Σημασία δεν έχει τι θα έκανα εγώ, αλλά εσύ τι πιστεύεις» ή «Πιστεύω πως θα μπορούσες να βρεις μια λύση, για σκέψου το και το συζητάμε πάλι αργότερα».
Τέλος και σημαντικότερο, είναι να κλείσουν την συζήτηση λέγοντας πως του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα καταφέρει να λύσει το πρόβλημα και να διαχειριστεί την κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο, υπενθυμίζοντάς του φυσικά πως είναι πάντα εκεί ανοιχτοί για οποιαδήποτε συζήτηση.

Γράφει  η Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος Αθανασία Κουτσούκου

Πηγη:  efiveia.gr