Η διατροφή είναι ένα βασικό κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου και όχι τυχαία συνδέεται άμεσα με τη συναισθηματική μας κατάσταση. Άλλωστε από την αρχή της ζωής μας με το θηλασμό, έχουμε συνδέσει το φαγητό με το συναίσθημα της ικανοποίησης, της ευχαρίστησης και της χαλάρωσης. Σταδιακά ο θηλασμός αντικαθίσταται από άλλες μορφές τροφής, όμως τα συναισθήματα παραμένουν ίδια σε όλη την πορεία της ζωής μας.

Για αυτό το λόγο ακριβώς ο τρόπος που τρέφεται κάποιος είναι μια μορφή συμπεριφοράς, και αυτό ισχύει τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά.

Ωστόσο συχνά βλέπουμε παιδιά αλλά και προ-εφήβους & εφήβους που είτε καταλήγουν να είναι υποσιτισμένα, είτε τρώνε μεγάλες ποσότητες φαγητού, γλυκών, αναψυκτικών και κάθε λογής λιχουδιές, κάθε τρεις και λίγο στη διάρκεια της ημέρας (το τελευταίο συμβαίνει συχνότερα). Κινδυνεύουν φυσικά να γίνουν παχύσαρκα ή να αποκτήσουν σοβαρά προβλήματα υγείας από νωρίς.

Οι δυσκολίες αυτού του τύπου όμως δεν εμφανίζονται «ξαφνικά μια μέρα». Είναι συμπεριφορές που διανθίζουν σιγά – σιγά και πίσω τους κρύβουν επιμελώς καμουφλαρισμένα τόσο συναισθηματικές δυσκολίες του ίδιου του παιδιού, όσο και της οικογένειας. Συνήθως το παιδί/έφηβος υποφέρει από μια χαμηλή αυτοεκτίμηση και θέτει το ίδιο για τον εαυτό του μη ρεαλιστικούς στόχους. Είναι φοβικό, με έντονο άγχος & ντροπή. Αυτό που κυριαρχεί στην ψυχή του είναι η «συναισθηματική πείνα». Είναι η αχόρταγη επιθυμία για επιβράβευση, για να ακούσει «μπράβο», για ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του. Είναι η επιθυμία του να του πουν «πόσο περήφανοι είμαστε για σένα».

Όταν αυτά δεν προσφέρονται, όταν δεν «χορταίνει» από συναισθηματική τροφή, έρχεται το φαγητό (και κυρίως τα γλυκά) να καλύψουν αυτό το κενό. Άλλοτε πάλι έρχεται η πλήρης απόρριψη του φαγητού και δεν τρώει τίποτα, σαν να απορρίπτει με κάποιο τρόπο όσα συναισθήματα και βιώματα είχε εισπράξει από το περιβάλλον του.

Στις διαταραχές διατροφής όμως το βέλος έχει δύο κατευθύνσεις, έτσι εκτός από το παιδί έχει βασικό ρόλο πρώτα η οικογένεια. Συνήθως αυτό το παιδί μεγαλώνει μέσα σε μία οικογένεια που (ακόμη και άθελα της) καλλιεργεί τέτοιου τύπου ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες. Τις περισσότερες φορές είναι παρεμβατική, υπερ-ελεγκτική αλλά χωρίς κατανόηση, ψυχρή συναισθηματικά, απορριπτική και συνάμα επικριτική. Συχνά συνδέεται η επιτυχία με την αγάπη («όσο πιο επιτυχημένο παιδί είσαι, τόσο πιο πολύ θα σε αγαπάμε» ).

Είναι γεγονός ότι οι διαταραχές διατροφής (ή διαταραχές πρόσληψης τροφής) δεν αποτελούν ένα μικρό εμπόδιο που το άτομο θα το ξεπεράσει μόνο του κάποια στιγμή. Έχει μεγάλη σημασία για την υγιή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη και πορεία του παιδιού να αντιληφθεί από νωρίς η οικογένεια τέτοιου τύπου δυσκολίες και να παρέμβει είτε μόνη της είτε με τη βοήθεια ειδικού.

Και ας μην ξεχνάμε ότι παράλληλα με το σώμα μας οφείλουμε να θρέφουμε και την ψυχή:

Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Για το Sugar Mama,
Ευτυχία Γιακουμή