Υπήρχαν πεδιάδες παντού. Σήκωνες το βλέμμα και τα χρώματα απ’ τα λουλούδια σταματούσαν στη γραμμή του ορίζοντα. Τόσα πολλά. Αμέτρητα τα θυμάμαι στη παιδική μου ηλικία.

Η βία, όταν χρησιμοποιείται για καλό, είναι αποδεκτή. Είναι σωστό αυτό; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τους νταήδες;

Τα ζώα μας βοηθάνε στη θεραπεία περισσότερο απ' ότι φανταζόμαστε.

Πολλοί γονείς με ρωτάνε πως μπορούνε να διαχειριστούν κάποιο πένθος μέσα στην οικογένεια και πως μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους ώστε να το ξεπεράσουν.

"Παρηγοριά του εαυτού μας" είπε με σθένος η Α. , είναι η ψευδαίσθηση ότι έχουμε «επαφές», η ασφάλεια της απόστασης και η άρνηση για το ρεαλιστικό κυνηγητό, συνεχίζω, συμφωνώντας μαζί της. Ο φόβος της αποτυχίας ίσως.

Αυτές είναι οι πέντε κοινές αιτίες άγχους που επηρεάζουν σε μεγάλο ποσοστό την καθημερινότητα πολλών. Θα ήτανε καλό να προσπαθήσουμε να δούμε εάν λειτουργούμε με κάποιον από τους 5 τρόπους και να το διορθώσουμε ώστε η ζωή που ζούμε να είναι δική μας.

"Έχω εμμονές με το σώμα μου και τα κιλά μου". Μεταξύ σοβαρού κι αστείου κάποιες και κάποιοι το παραδέχονται. Βέβαια, η παραδοχή θεωρείτο το μετέωρο βήμα της γαρίδας εάν δεν περάσουμε στη «λύση».

Η συγκεκριμένη διαταραχή συναντάται σε ένα ποσοστό 4% στον γενικό πληθυσμό και σε ένα ποσοστό περίπου 8% σε παιδιά (κυρίως 1 στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών και κυρίως με τα 2/3 να είναι αγόρια).

Μια έννοια παρεξηγημένη. Η ονομασία "ευτυχία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "τύχη", δηλαδή καλή τύχη. Εξού και η δυστυχία, κακή τύχη.
Τι είναι λοιπόν ευτυχία και δυστυχία;