Μέσα από τους δικούς σας προβληματισμούς, ένα θέμα επίκαιρο και επικίνδυνο. Κάποιες απόψεις και ερωτήσεις δικές σας:

«Θα μάθω στο παιδί μου πολεμικές τέχνες, για να σπάσει τα μούτρα σε όποιον πάει να τη στριμώξει. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε βία στους πολέμους».

«Είναι θέμα παιδείας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Κάποιοι γονείς είναι εντελώς ανεύθυνοι».

«Σε ποιον μπορεί να μιλήσει αυτός που θα δεχτεί το Bullying; Ειδικότερα με τις μικρότερες ηλικίες τι μπορούμε να κάνουμε;».

Ας αναλύσουμε λίγο τα παραπάνω θέματα και ας τα αναπτύξουμε ένα βήμα παραπέρα.

Οι πολεμικές τέχνες απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται εκτός «τατάμι», όπως ονομάζεται ο χώρος άθλησης στο τζούντο (μπορείτε να επιλέξετε, όμως, όποια πολεμική τέχνη επιθυμείτε, που να σας εκφράζει). Πρόκειται για αμυντικές τέχνες που σου μαθαίνουν να ελέγχεις, να σέβεσαι, να αγαπάς τον εαυτό σου και τον «ούκε» σου − τον αντίπαλό σου. Να δοκιμάζεις, επίσης, τα όριά σου και να έχεις διαύγεια πνεύματος. Επίσης, εάν χρησιμοποιήσεις τις πολεμικές τέχνες −τις αμυντικές, επομένως, κατά τη γνώμη μου− για άλλο λόγο, διώκεσαι ποινικά και καταλήγουν έτσι να λειτουργήσουν εις βάρος σου − άσε που μπορεί να σκοτώσεις άνθρωπο, γιατί, ανάμεσα σε άλλα, δεν ξέρουν όλοι πώς να τοποθετούν τα «χέρια» τους όταν πέφτουν! Εάν όλοι πραγματικά μαθαίναμε, λοιπόν, μια πολεμική – αμυντική τέχνη, αμφιβάλλω εάν θα υπήρχαν καβγάδες, τολμώ να πω...

Να ρωτήσω εγώ τώρα κάτι, με σεβασμό. Γιατί τόση συζήτηση για την εκ των υστέρων αντίδραση και όχι για την εξαρχής δράση; Φροντίστε να είστε δίπλα στα παιδιά σας, να συζητάτε, ώστε να μπορείτε να παρατηρήσετε κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά τους, αν αυτή σημειωθεί, στις αντιδράσεις τους, να τα μαθαίνετε ότι είναι ελεύθερα να ζήσουν τη ζωή τους και να κάνουν τις επιλογές τους, να τα καθοδηγείτε στα στάδια της εφηβείας, να τα συμβουλεύετε για τους ενδεχόμενους κινδύνους τους οποίους μπορεί να αντιμετωπίσουν. Να τα αφήνετε να ζούνε τη ζωή τους και να είστε ένα βήμα πίσω τους, για να τα πιάσετε εάν τυχόν πέσουν, άσχετα εάν λόγω εμπειρίας βρίσκεστε 20 βήματα πιο μπροστά. Πρέπει να τολμήσουν να ζήσουν, να μάθουν, να πειραματιστούν. Να υπάρχει όμως πάντα ένας χρυσός κανόνας: «Δεν θα σκοτώσεις ούτε θα σκοτωθείς. Δεν αξίζει». Αυτή είναι η δική μου άποψη. Να τα μάθετε πότε να φεύγουνε, πώς να δημιουργούν φιλίες, πώς να σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Να βοηθάνε, να αγαπάνε και να είναι δοτικοί.

Όλοι πέφτουμε και πληγωνόμαστε, γιατί ποτέ ο κόσμος δεν ήτανε τέλειος και δεν ξέρω εάν ποτέ θα γίνει − άλλωστε τι είναι τελειότητα;

Η κοινή λογική δεν είναι κοινή − Βολταίρος. Το οποίο σημαίνει ότι δεν ακυρώνω κανέναν και την άποψή του, απλώς έχω τη δική μου και με αυτήν πορεύομαι.

Θα σας παραθέσω ένα παράδειγμα. Ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας με έχουν καλέσει μόνο ΜΙΑ φορά, για να γίνει ενημέρωση σχετικά με το Bullying στους μαθητές. Οι υπόλοιπες προσκλήσεις αφορούν συνήθως το θέμα «Τι είναι το επάγγελμα ψυχολόγος;».

Όσον αφορά, πάλι, την παιδεία; Κάποιοι έχουνε. Κάποιοι όχι.

Ο κάθε γονιός είναι ξεχωριστός και θα αποφασίσει ο ίδιος πώς θα μάθει Ή ΕΑΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙ στο παιδί του να μην κοροϊδεύει τη διαφορετικότητα. Υπάρχει κόσμος ανάπηρος, παχύσαρκος, με γυαλιά, σπυράκια, στραβά δόντια, ομοφυλόφιλοι. Μάθετε στο παιδί να σέβεται και αφήστε του την επιλογή να κάνει παρέα με όποιον άνθρωπο του ταιριάζει, ανεξάρτητα με τα παραπάνω και ανεξάρτητα με την εθνικότητα, το χρώμα και την καταγωγή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι πιστεύω ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ πως τα παιδιά είναι ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ, στο οποίο ζωγραφίζουν οι γονείς τα όνειρα, τις ανασφάλειες, τους στόχους, τα θέλω… Ποιανού όμως; Τα δικά τους ή των παιδιών τους;

Έχει χυθεί πολύ αίμα στο παρελθόν, γιατί κάποιοι αποφάσισαν να παλέψουν κυριολεκτικά για την υπεράσπιση της ζωής τους, να παλέψουν, επίσης, για τον τόπο τους, για τις αργίες, για τα μεροκάματα. Σ’ αυτό το αίμα και σε αυτές τις πεποιθήσεις τρέφω σεβασμό και κατεβάζω το κεφάλι. Απέναντι στο ματωμένο χέρι ενός μαθητή που χτύπησε συμμαθητή του, όμως, γιατί δεν βρήκε κάτι καλύτερο να κάνει ή μόνο και μόνο επειδή είχε στραβά δόντια, αναρωτιέμαι…

«Άραγε τον αγάπησε κανείς αυτόν τον νταή;», και προσπαθώ να του δώσω το χέρι μου…

Για το SugarMama,
Χριστίνα-Ερατώ Ζυμβραγού
Ψυχολόγος