Η μοναξιά είναι μία υπαρξιακή συνθήκη που συχνά βιώνεται ως κάτι βασανιστικό. Εξαίρεση αποτελούν όσοι έχουν μάθει να απολαμβάνουν την μοναξιά τους και κατά συνέπεια συχνά την επιζητούν και την επιδιώκουν οι ίδιοι. Η πλειοψηφία όμως των ανθρώπων δεν αντέχει την μοναξιά. Νιώθουν απειλητικά μειονεκτικά αισθάνονται ένα αδιέξοδο..
Αντίδοτο στη μοναξιά είναι η ανθρώπινη σύνδεση, η επαφή μας με τους άλλους ανθρώπους. Απ’ όλα τα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο, αυτό που φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η επικοινωνία, η συντροφικότητα και εντέλει η αγάπη. Η ανάγκη μας να αγαπάμε και να αγαπηθούμε είναι κάτι περισσότερο από ζωτικής σημασίας. Είναι μία βαθιά υπαρξιακή συνισταμένη για μία καλύτερη ζωή. Ένα απαραίτητο συστατικό ριζωμένο στους βαθύτερους κώδικες της ανθρώπινης ύπαρξης… Χωρίς τους άλλους, χωρίς την αγάπη των Άλλων, χωρίς την επαφή και την επικοινωνία μαζί τους η ζωή χάνει την νοστιμάδα της.

Πολλές φορές όμως για αρκετούς ανθρώπους μοιάζει δύσκολη αυτή η σύνδεση, κάποιες φορές ακατόρθωτη. Υπάρχουν δυσκολίες που τους εμποδίζουν να κάνουν το πρώτο βήμα ή να διατηρήσουν με επιτυχία μία σχέση ακόμη και αν καταφέρουν να την βρουν αρχικά. Συχνά αναρωτιούνται «τι φταίει» και ψάχνοντας για απαντήσεις καταλήγουν σε παραμέτρους μάλλον επιφανειακές: Η εξωτερική εμφάνιση, η δημοφιλία, η οικονομική ευμάρεια, είναι τα πρώτα που σκεφτόμαστε ότι χρειάζεται κανείς ως απαραίτητα εφόδια για να είναι επιθυμητός και ικανός να συνάψει μία καλή σχέση… Είναι όμως έτσι;

Χωρίς καθόλου να θέλουμε να υποτιμήσουμε τους παραπάνω παράγοντες θα πρέπει με σθένος και αποφασιστικότητα να πούμε ότι ούτε απαραίτητοι ούτε αρκετοί είναι για να φέρουν την προσωπική ευτυχία. Και ίσως τελικά τα πράγματα είναι πιο απλά. Ίσως ο δρόμος για να νιώσουμε καλύτερα δεν είναι (μόνο) ούτε ο πλούτος, ούτε τα like, ούτε τα λούσα. Ίσως ο δρόμος είναι η προσωπική αναγνώριση της αξίας μας, ότι αξίζει ο καθένας, η αναγνώριση αυτού που πραγματικά είμαστε, με τα θετικά και τα αρνητικά μας, η αποδοχή εντέλει και η αγάπη του εαυτού μας. Ο δρόμος για να αγαπηθούμε από έναν άλλον, περνάει μέσα από την αποδοχή και την αγάπη του εαυτού μας από εμάς τους ίδιους. Τότε πραγματικά λάμπουμε, τότε ακτινοβολούμε αισιοδοξία και αυτό είναι απολύτως θελκτικό στα μάτια των άλλων.
Ούτε ωραία ρούχα, ούτε ακριβά αυτοκίνητα, ούτε χιλιάδες φίλοι στα social media. Αρκεί και μόνο να βρούμε τον τρόπο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Σιωπηλά, χαμηλόφωνα, ήπια… Με τον δικό του τρόπο ο καθένας, αρκεί να το κάνει. Αυτός είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την αγάπη των άλλων, το αντίδοτο στη μοναξιά μας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».