Τα καλά σενάρια έχουν σασπένς και αφήνουν το καλό για το τέλος. Σ'αυτό το σημείωμα θα πούμε την κατάληξη στην αρχή και το μυστήριο θα λυθεί μία και καλή : Δεν υπάρχει τέλειος γονιός!!! Αυτό ήταν... Τώρα που μάθαμε την αλήθεια μπορούμε να απενεχοποιηθούμε και να δράσουμε χωρίς προσχήματα. Μπορούμε να υψώσουμε τη φωνή μας, μπορούμε να πούμε “όχι”, μπορούμε ακόμα και να τα στεναχωρήσουμε... Μπορούμε να βγάλουμε το “κοστούμι” από την αποστείρωση, να βρούμε ρόλο στα μέτρα μας, να είμαστε επιτέλους ο εαυτός μας. Αυθεντικά!

Γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, υπάρχουν αληθινοί γονείς. Οι αληθινοί γονείς κάνουν λάθη, έχουν ελαττώματα, έχουν αδυναμίες, δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα, δεν μπορούν να τα προσφέρουν όλα, να τα προλαβαίνουν όλα... Οι αληθινοί γονείς έχουν αγωνίες, αγωνίζονται, άλλα πάντα δεν τα καταφέρνουν. Τι να κάνουμε, έτσι έχουν τα πράγματα... Αν αποδεχτούμε την φύση μας, το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μας, ίσως αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας : Τον πραγματικό μας εαυτό, όχι τον ιδανικό! Κάπως έτσι οι μύθοι “απομυθοποιούνται”, όμως δεν πειράζει. Για την ακρίβεια θα μπορούσαμε να πούμε ότι έτσι, ίσως, να είναι καλύτερα. Πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα.

Τα παιδιά μας το ξέρουν (κι ας μην το ξέρουμε εμείς, ότι αυτά το ξέρουν!): Δεν χρειάζονται τους γονείς τους να είναι τέλειοι, θέλουν μόνο να τα αγαπάνε. Να είναι εκεί γι'αυτά, να τα νοιάζονται και να τα φροντίζουν. Κι αν κάποτε γίνουν κακομαθημένα, είναι μάλλον γιατί εμείς τα μάθαμε να είναι έτσι, γιατί εμείς, οι γονείς τους φοβηθήκαμε να τους πούμε όχι, μην τα στεναχωρήσουμε μην τους λείψει τίποτα... Τα παιδιά όμως, πάνω απ'όλα, χρειάζονται αγάπη και την φυσική μας παρουσία. Να τι χρειάζεται: Nα είμαστε παρόντες, όχι να είμαστε τέλειοι... Αρκεί να είμαστε εκεί όταν μας χρειάζονται, να τα πάρουμε αγκαλιά, να τους πούμε μια καλή κουβέντα, να μας νιώσουν δίπλα τους. Τι κι αν τους προσφέρουμε ένα τέλειο δώρο αν όλα τα παραπάνω απουσιάζουν...;

Η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο απλή και πιο ωραία, αν αποδεχτούμε το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μας. Η ζωή με τα παιδιά μας μπορεί και αξίζει να είναι πιο αυθόρμητη, πιο αθώα, πιο πηγαία, χωρίς να καταπνίγεται στα ''πρέπει'' και στα ''μη''. Οι γονείς δεν είναι ούτε τέλειοι, ούτε υπεράνθρωποι κι αυτό (μπορεί να) είναι υπέροχο μέσα στην απλότητά του!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.paidi-efivos.gr