Ξαφνικά όταν οι ελπίδες μου είχαν εξασθενίσει κατάλαβα ότι είχα μείνει έγκυος και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πήγα αμέσως και στο γυναικολόγο μου να μου το επιβεβαιώσει.
Τελικά δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου ή μια ψευδαίσθηση. Ήταν μια πραγματικότητα που με λαχτάρα θα περίμενα να ζήσω.
Το ανακοίνωσα στον άντρα μου και χάρηκε πολύ για το δώρο αυτό που θα του χάριζα.

Βέβαια είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Με ταλαιπώρησε αρκετά αλλά δεν με ένοιαζε. Σκεφτόμουν τη στιγμή που θα κρατούσα το μωράκι μου στην αγκαλιά μου και αυτό μου έδινε κουράγιο. Θα άντεχα τα πάντα για αυτό.

Όταν οι μέρες πλησίαζαν η αγωνία μου γινόταν μεγαλύτερη. Μπήκα στο νοσοκομείο και ήμουν στην αναμονή του τοκετού.

Ήρθε η ώρα… Το ένοιωθα αν και το παιδί δεν είχε κατέβει με τη σωστή θέση από ότι μου είχαν πει οι γιατροί. Μου πρότειναν να κάνω καισαρική.
Με έβαλαν στο χειρουργείο. ¨Σε λίγο θα είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου¨ σκέφτηκα και αφέθηκα στα χέρια τους.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμουν. Δεν άκουγα το κλάμα του μωρού όσο και να περίμενα και αυτό με ανησυχούσε. Μόλις συνήλθα ζήτησα να το δω. Τότε οι δυο γιατροί κοιτάχτηκαν και ο άντρας μου καθόταν στη γωνία μαζεμένος. Κάτι δε πήγαινε καλά, το καταλάβαινα. ¨Θέλω να δω το παιδί μου¨ ξαναείπα μα απάντηση δεν έπαιρνα. Πήγα να σηκωθώ και τότε έπεσαν από πάνω μου να με κρατήσουν.
Με πλησίασε ο σύντροφός μου, προφανώς για να βγάλει από τη δύσκολη θέση τους γιατρούς και μου είπε ότι δυστυχώς δεν...

Γούρλωσα τα μάτια και κουνούσα το κεφάλι μου αρνητικά. Δεν ολοκλήρωσε τη φράση του. Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια, δεν χωρούσε στο μυαλό μου αυτή η είδηση.

Ούρλιαξα χωρίς να το καταλάβω. Τα δάκρυά μου απελευθερώθηκαν μόλις αντιλήφθηκα το γεγονός αυτό.

Πριν προλάβω να αγγίξω το όνειρο μου, το αρπάζουν μέσα από τα χέρια. Δε μπορούσα να το δεχτώ όσος χρόνος και αν πέρασε. Δεν έτρωγα πολύ, κοιμόμουν ελάχιστα γιατί έβλεπα εφιάλτες, ξυπνούσα για να δω μήπως όλα αυτά ήταν ένα ψέμα αλλά η πραγματικότητα ήταν πιο οδυνηρή. Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου ένα παράξενο όνειρο.
Μια σκιά ντυμένη στα λευκά ήρθε και μου είπε: ¨Έπρεπε να το πάρω μαζί μου, το ξέρω πληγώθηκες, όμως αν το άφηνα να ζήσει σε δέκα πέντε χρόνια θα αναγκαζόμουν να το πάρω, γιατί θα σκοτωνόταν σε ένα τροχαίο, γυρνώντας από το φροντιστήριο του και τότε θα πόναγες περισσότερο, γιατί θα το μεγάλωνες και θα δενόσουν μαζί του και θα ήταν πιο δύσκολο να το ξεπεράσεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δέξου το και προσπάθησε να προχωρήσεις τη ζωή σου…¨

Ξύπνησα πανικόβλητη και ο σύζυγος μου τρόμαξε και πετάχτηκε να δει τι έπαθα.
¨

Το αγγελούδι μου έκανε ένα ταξίδι και είχε βγάλει εισιτήριο για να φύγει με το πρώτο δρομολόγιο επιστροφής, χωρίς να το ξέρω. Δε πρόλαβε να χαρεί το ταξίδι του, είχε κάποιες υποχρεώσεις και έπρεπε να φύγει νωρίς.¨ Μονολόγησα κοιτάζοντας το κενό.
Εκείνος νόμιζε ότι τρελάθηκα, αλλά αντιθέτως ήταν μια θεία φώτιση που με έκανε να αντιληφθώ τα πράγματα από μια διαφορετική πλευρά, αν και δεν ήταν τόσο εύκολο. Προσπάθησα όμως και με τη βοήθεια του, που έμεινε στο πλάι μου να με φροντίζει το ξεπέρασα, αν και πάντα θα υπάρχει μια θέση κενή για αυτό που έχασα, ακόμα και αν δυο χρόνια αργότερα αξιώθηκα να φέρω ένα υγιέστατο κοριτσάκι στον κόσμο που μας ολοκλήρωσε τη ζωή.

Για το sugarmama,

Γιάννα Ντρε