Στην εγκυμοσύνη μου είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Φόβος, άγχος για το άγνωστο που έρχεται. Όλοι μου έλεγαν θα γεννηθεί κ θα τα ξεχάσεις όλα. Θα γεννηθεί κ θα νιώσεις μαμά. Θα γεννηθεί κ θα ξεχειλίζεις αγάπη. Όμως εγώ δεν ένιωσα έτσι.

Τρόμαξα, πανικοβλήθηκα, χάθηκα, κλείστηκα στον εαυτό μου, ξέχασα ποια είμαι, τι κάνω, έχασα την πραγματικότητα. Δεν ήθελα κανέναν αλλά ταυτόχρονα τους ήθελα και όλους.

Ήθελα βοήθεια αλλά τους φώναζα ότι τα κάνουν όλα λάθος. Ήθελα να μείνω μόνη με το μωρό μου αλλά δεν μπορούσα και μόνη μου. Δεν ήξερα τι ήθελα. Χάος στις σκέψεις μου, χάος στα συναισθήματα μου. «Οι ορμόνες σου φταίνε» μου έλεγαν και νεύριαζα ακόμα περισσότερο. Ξεσπούσα σε όλους μα πιο πολύ στον άντρα μου, στο στήριγμα μου που ήταν δίπλα μου σε όλα παρά την συμπεριφορά μου.

Ήταν εκεί να με στηρίζει και εμένα και το μωρό. Πολλές φορές δεν μπορούσα να ακούω το μωρό να κλαίει. Θυμός, αϋπνία, κούραση, ένταση, όλα μαζί ένα πάρτυ στο κεφάλι μου. Και εκεί ήταν η σειρά του μπαμπά να αναλάβει όχι μόνο το μωρό αλλά και εμένα. Εμένα που ήθελα βοήθεια, που φώναζα αθόρυβα και εκείνος με άκουγε. Δεν είναι εύκολη περίοδος για όλες τις μανούλες, δεν το περνάμε όλες το ίδιο, δεν είμαστε γεννημένες μανούλες. Γινόμαστε, κάθε μέρα λίγο περισσότερο από την προηγούμενη. Δεν θήλασα και δεν πρέπει να νιώσει καμία την πίεση αυτή. Είτε είναι επιλογή μας είτε όχι οφείλουν όλοι να το σεβαστούν και να μην βομβαρδίζουν με συμβουλές που στην πραγματικότητα μόνο κακό μας κάνουν. Μην ακούτε κανέναν λοιπόν. Μου έλεγαν «εντάξει είναι δύσκολα τώρα αλλά θα περάσει, θα φτιάξει» μα εγώ είχα την εντύπωση ότι γινόταν όλο και χειρότερο, ότι δε θα φτιάξει ποτέ, ότι ζω μια ταλαιπωρία δίχως τελειωμό, μια ταλαιπωρία που δεν είχα φανταστεί και που έλεγα «έλα μωρέ σιγά πια πως το περιγράφουν τόσο τραγικό». Ήταν όμως. Δεν είναι όλα όπως φαίνονται στα social media, χαρούμενα, ανέμελα, με μακιγιαρισμένες κ περιποιημένες μανούλες να πηγαίνουν με χαρά βόλτα τα μωράκια τους.

Πίσω από όλα αυτά κρύβονται πολλά. Πολλά που αν δεν έχεις βοήθεια, γίνονται ακόμα περισσότερα. Υπόσχομαι όμως ότι όλα φτιάχνουν, ακόμα κ αν τώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο, όλα σας φαίνονται δύσκολα και χαζομάρες, υπόσχομαι ότι θα έρθει η μέρα που θα είστε καλά και πάλι. Η μέρα που θα έχετε διάθεση, η μέρα που θα προλαβαίνετε να κάνετε ένα μπάνιο την ώρα που κοιμάται το μωρό. Η μέρα που θα μπορείτε να πάτε για καφέ με τις φίλες σας και να έχετε το μωράκι σας μαζί. Η μέρα που θα μπορείτε να βγείτε με τον άντρα σας όπως παλιά. Η μέρα που θα έχετε όρεξη να περιποιηθείτε ακόμα κι αν κάτσετε σπίτι.

Θα έρθει η μέρα που θα έχετε βρει τον χαμένο σας εαυτό. Αυτόν που πρέπει να προσέχετε να είναι καλά για να είστε όλοι καλά. Η μέρα που θα καταλάβετε ότι το πρώτο που πρέπει να προσέχετε είναι ο εαυτός σας γιατί αν δεν είστε εσείς καλά δε θα είναι ούτε το μωράκι σας. Ο γιατρός μου μου είχε πει «το μωρό σου το μόνο που θέλει είναι τη μαμά του χαρούμενη να του χαμογελάει, τίποτα άλλο». Και είχε δίκιο.

Μανούλα, δεν είσαι μόνη σου!

Μανούλα, δεν πάει κάτι λάθος με σένα επειδή δεν νιώθεις όπως σου έλεγαν ότι πρέπει να νιώθεις! Τα συναισθήματα δημιουργούνται με την πάροδο του χρόνου! Δεν υπάρχουν πρέπει εδώ! Θα αγαπήσεις το μωρό σου μέρα με τη μέρα μέσα από τα καθημερινά βιώματα, τις δυσκολίες, τα χαμόγελα! Όχι επειδή ΠΡΕΠΕΙ!

Μανούλα, θα έχεις πάλι χρόνο για τον εαυτό σου!

Μανούλα, συζήτα με τον άντρα σου ή τη φίλη σου τι σε απασχολεί!

Μανούλα, φρόντισε τον εαυτό σου και το μωράκι σου θα είναι το πιο ευτυχισμένο του κόσμου!

Μια μαμά που καταλαβαίνει.

@angies_fit_routine