Ένας αφέντης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που βασίλεψε από το 1861 μέχρι το 1876, είχε συλλάβει τα μηνύματα των καιρών και προσπάθησε να κάνει τη χώρα του την πρώτη ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο. Επρόκειτο για τον σουλτάνο Αμπντούλ Αζίζ. Όμως οι οικονομικές δυσκολίες και η σχετικά σύντομη βασιλεία του, τον εμπόδισαν να ολοκληρώσει τα σχέδιά του. Στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, δυο Τούρκοι υπουργοί των ναυτικών ο Μαχμούτ Μουχτάρ (πρώην στρατιωτικός) και ο υποναύαρχος Χαλίλ, θέλησαν ν’ αναβιώσουν τους οραματισμούς του Αμπντούλ Αζίζ. Σχεδίασαν μεγάλα ναυτικά προγράμματα σε θετικότερη βάση. Πίστευαν ότι το Οθωμανικό κράτος για να συγκρατήσει τη δύναμή του, έπρεπε να διαθέτει ισχυρό στόλο, εκπαιδευμένα πληρώματα και ανάλογη συντήρηση των καραβιών. Και τα σχέδια αυτά επιβάρυναν υπερβολικά τον προϋπολογισμό του κράτους που είχε ήδη μεγάλα βάρη και αναγκαστικά τροποποιήθηκαν. Όμως, η Τουρκία δεν εγκατέλειψε τότε τα μεγάλα ναυτικά προγράμματα. Από εκεί ξεκινήσαν οι ρίζες για τους ναυτικούς εξοπλισμούς που προσπάθησε να υλοποιήσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ωστόσο το 1906 η Ελλάδα εξοπλίστηκε με οκτώ καινούρια πολεμικά πλοία 300-400 τόνων. Τέσσερα από τα αγγλικά ναυπηγεία YARROW και τέσσερα από τα γερμανικά ΒΟΥΛΚΑΝ. Η υπεροχή του τουρκικού στόλου ήταν φανερή σε πλοία και πυροβόλα. Έπρεπε ο στόλος μας να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ζήτησε να πληροφορηθεί συγκεκριμένα τις αναλογίες των δυνάμεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, κάλεσε σε σύσκεψη όλους τους αρμόδιους. Ορισμένοι εξετάζοντας το αριθμητικό πλεονέκτημα της Τουρκίας, ζήτησαν αναβολή του πολέμου προκειμένου να ενισχυθεί ο ελληνικός στόλος, που μέχρι τότε είχε πολλές υποχρεώσεις. Μονάχα ένας πλοίαρχος, ο Παύλος Κουντουριώτης, είπε, «Όμως πέρα απ’ τους αριθμούς είναι και κάτι άλλο. Και γι’ αυτό δε σας μίλησε κανείς. Η ψυχή». Λίγους μήνες αργότερα το 1912, ο Βενιζέλος πλησίασε τον Κουντουριώτη, πάνω στη βασιλική θαλαμηγό «Αμφιτρίτη» και κάνοντας υπαινιγμούς για ένα πόλεμο με την Τουρκία του λέει, «Ξέρετε κύριε Κουντουριώτη, η κυβέρνηση, αν γίνει πόλεμος, σε σας θ’ αναθέσει την αρχηγία του στόλου». Ο πλοίαρχος αισθάνθηκε ρίγος συγκίνησης και χαράς. Λίγο πριν απ’ τη μάχη, ο Κουντουριώτης, επιθεωρώντας τους πύργους του «Αβέρωφ» είπε στον Μανώλη Δραγάτση, που διηύθυνε το πυροβολικό. «Μανώλη, πρόσεχε, γιατί θα πλησιάσω πολύ, έχω σκοπό να ξαναφέρω το ’21 πάνω στους κάβους των στενών».

Ο Παύλος Κουντουριώτης ξεκίνησε στις 5 του Οκτώβρη 1912 από το φαληρικό όρμο. Πρώτος του στόχος να καταλάβει τη Λήμνο, βελτιώνοντας τη στρατηγική του θέση και να εξασφαλίσει την εποπτεία στα Στενά. Ο ναύαρχος τηλεγραφούσε, «Βλέπω να παλεύουμε και με τα στοιχεία. Επαινώ την αντοχή σας». Όταν κατέλαβε την Τένεδο διέταξε τον Τούρκο τηλεγραφητή να στείλει το τελευταίο του σήμα στον αρχηγό του τουρκικού στόλου, «Κατέλαβα την Τένεδο και σε περιμένω». Πέρασαν σαράντα μέρες για ν’ ανταποκριθεί στην πρόκληση. Με τη ναυμαχία της Λήμνου ο εχθρός υποχώρησε με μεγάλες ζημιές και πολλά ανθρώπινα θύματα. Με αταξία μπήκε στα Στενά για να μη ξαναβγεί. Έτσι έμεινε στους Έλληνες η κυριαρχία στο Αιγαίο. ..

Περισσότερα στη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια