Είναι αλήθεια ότι ποτέ καμία γυναίκα δεν είναι απόλυτα έτοιμη για να γίνει μητέρα, ακόμα κι αν το θέλει πολύ. Η χαρά που έρχεται φέρνει επίσης μαζί της και πολύ άγχος, και όλες μας μαθαίνουμε να το διαχειριζόμαστε με το πέρασμα του χρόνου, οπότε και οι περισσότερες τα καταφέρνουμε αργά ή γρήγορα. Μάλιστα, για ορισμένες από εμάς η μητρότητα γίνεται η πιο σκληρή αλλά και η πιο σπουδαία «δουλειά» της ζωής μας. Γιατί, είναι όντως πολύ δύσκολη «δουλειά», κάθε στιγμή της ημέρας.

Το να είσαι γονιός αποτελεί για ορισμένους ανθρώπους την καλύτερη επιλογή, αλλά όχι για όλους. Κι αυτό ακριβώς πρεσβεύει το εξώφυλλο του περιοδικού «TΙΜΕ», σε ένα πρόσφατο τεύχος του, που δηλώνει την τάση που έχουν τα περισσότερα ζευγάρια στις μέρες μας να επιλέγουν συνειδητά να συνεχίσουν την κοινή ζωή τους χωρίς παιδιά. Κάποιες γυναίκες δεν το βρίσκουν εγωιστικό να μην θέλουν να γίνουν μητέρες. Κάποιες άλλες, πάλι, θα έλεγαν προσθέτοντας ότι ίσως έτσι γίνει και ο κόσμος σε ένα βαθμό καλύτερος. Ενδεχομένως, να υπάρχει σε αυτή την επιλογή μία δόση εγωισμού (όπως αναφέρεται στο σχετικό άρθρο), αλλά τελικά αυτό ακριβώς το στοιχείο του χαρακτήρα τους δεν θα μπορούσε να είναι εκείνο που θα τις έκανε όχι και τόσο «καλούς» γονείς;

Σίγουρα, όλοι μας θα έχουμε κατά καιρούς ακούσει για τις αμέτρητες περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης και εγκατάλειψης και θα μας έχει περάσει από το μυαλό ότι πολλοί άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει γονείς. Βέβαια, από μια απρόσμενη ή έστω ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα «γεννηθεί» ένα κακοποιημένο παιδί ή ένα παιδί που θα αγαπηθεί λιγότερο, αλλά καλό θα ήταν οι άνθρωποι να σκέφτονται πιο βαθιά και ουσιαστικά τι θα πει «φέρνω ένα παιδί στον κόσμο». Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποφευχθούν τέτοιου είδους φαινόμενα, που κυριολεκτικά καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές.

Δεν είναι καθόλου ευχάριστο, για παράδειγμα, να ακούς μια κοπέλα, η οποία είναι 17 μόλις ετών, να λέει ότι, παρόλο που αγαπάει το παιδί της, το βλέπει σαν εισβολέα στη ζωή της και ότι έχει μετανιώσει που έγινε μάνα τόσο μικρή και δεν χάρηκε τα νιάτα της και τον έρωτά της με τον άντρα της όσο θα ήθελε, καταλήγοντας για τον εαυτό της ότι μάλλον δεν είναι φτιαγμένη για «καλή μάνα».

Στον αντίποδα, πάλι, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αισθάνονται ότι είναι γεννημένοι για να γίνουν γονείς και κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν. Κι όταν τελικά γίνονται, πιστεύουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους ότι τα παιδιά τους αποτελούν τη μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή τους. Για εκείνους, αυτή είναι η μοναδική οπτική της γονεϊκότητας. Ωστόσο, δεν είναι και η οπτική των υπολοίπων.

Και, φυσικά, δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό. Το «θέμα» εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίο άλλοτε τα ζευγάρια που έχουν παιδιά και άλλοτε τα ζευγάρια που δεν θέλουν παιδιά αλληλοεκτοξεύουν κατηγορίες εκατέρωθεν. Γιατί επιμένουμε να προκαλούμε συγκρούσεις; Γιατί μας ευχαριστεί τόσο να κρίνουμε τις επιλογές των άλλων; Γιατί θέλουμε να «σχολιάσουμε» μια γυναίκα που επιθυμεί να γίνει μάνα ή δεν επιθυμεί να γίνει μάνα;

Όλοι μας σίγουρα θα έχουμε στον κοινωνικό μας κύκλο και ζευγάρια με παιδιά και ζευγάρια χωρίς παιδιά, και προφανώς δεν θεωρούμε τους μεν ή τους δε καλύτερους ανθρώπους κρίνοντας από αυτή τους την επιλογή. Καθένας από εμάς έχει διαφορετικούς στόχους και όνειρα για τη δική του ζωή, και αυτό αποτελεί «αδιαπραγμάτευτο» δικαίωμα. Το ζητούμενο είναι ένα: Να είναι κάθε άνθρωπος υπεύθυνος και συνειδητός απέναντι στις επιλογές του, όποιες κι αν είναι αυτές. Εκεί κρύβεται, άλλωστε, και η πραγματική ευτυχία!

Ζαχαρία Πηνελόπη