Γιατί όλες οι ταινίες που είχες κατεβάσει με τις φίλες σου στον υπολογιστή- και που έχουν σκηνές με τοκετούς- ήταν πάντα σκηνές ανείπωτης οδύνης. Γιατί στην λογοτεχνία εδώ και αιώνες, οι γυναίκες κοιλοπονάνε ίσως για μέρες, υποφέρουν, γεννάνε παιδιά πεθαμένα ή πεθαίνουν κι οι ίδιες. Γιατί ο τοκετός εκτός από χαρά, είναι κι ένα δράμα: υπάρχει πόνος, αίμα, δάκρυα, ουρλιαχτά, κίνδυνοι. Κι εσύ, που είσαι ακόμα μια καλλίγραμμη, μαυρισμένη εικοσπεντάρα, δεν θέλεις τίποτα απ΄όλα αυτά.

Και η μαμά σου, σου έχει πει πως βασανίστηκε πολύ να σε γεννήσει. Και η θεία σου, πως η γέννα πονάει πολύ. Και ο γυναικολόγος σου, πως δεν έχεις κανένα μα κανένα λόγο να ανησυχείς πλέον, γιατί η σύγχρονη ιατρική, έχει απαλλάξει τις μανούλες από όλα αυτά τα βάσανα. Κλείνεις ένα ωραίο ραντεβού, όποτε βολεύει εσένα και τον γιατρό σου ώστε να μην διαταραχτούν και οι διακοπές σας, κοιμάσαι και όταν ξυπνήσεις έχεις ένα ωραίο, ροδοκόκκινο μωρό στην αγκαλιά, που δεν υπέφερε καθόλου, διότι γεννήθηκε με καισαρική. Δεν σφήνωσε στον κόλπο, δεν τυλίχτηκε με τον λώρο, δεν γεννήθηκε με ένα κεφάλι σαν ζουλιγμένο πεπόνι από την δύσκολη διαδρομή που είχε να διανύσει μέσα σου.

Δεν θέλεις καισαρική; Κανένα πρόβλημα. Υπάρχει και η επισκληρίδιος. Δεν θα πονέσεις, θα γεννήσεις μια χαρά και θα πάρεις αμέσως το μωράκι σου-που θα έχει γεννηθεί φυσιολογικά- στην αγκαλιά σου. «Φυσιολογικά;» Χμ... Εδώ, έχουν ξεχάσει να σου πουν πως με την επισκληρίδιο, ελλοχεύουν διάφοροι κίνδυνοι-και για σένα και για το μωρό σου- κίνδυνοι που η γκάμα τους ποικίλει από σοβαροί έως και θανατηφόροι. Αλλά αυτό εδώ, δεν είναι ένα ιατρικό κείμενο, με στόχο να αναλύσει τα υπέρ και κατά-βάση στατιστικής-του τοκετού με καισαρική, με επισληρίδιο, ή εκείνου του δίχως ιατρικοφαρμακευτική επέμβαση. Όλες αυτές οι πληροφορίες υπάρχουν σε αφθονία στο διαδίκτυο, στην διάθεση του καθένα.

Αυτό το κείμενο, γράφεται από μια μαμά που επέλεξε συνειδητά την φυσική διαδικασία του πόνου στους τοκετούς της και, που τώρα που τα παιδιά της μεγάλωσαν, έχει να σου πει δυο λόγια. Για το πόσο αυτός ο πόνος, της έδωσε την απαραίτητη δύναμη να αντέξει τις αγρύπνιες της πρώτης ηλικίας. Και τις παιδικές αρρώστιες. Και τις δύστροπες στιγμές των παιδιών της. Για το πόσο την βοήθησε η δύναμη που διαθέτει το σώμα και η ψυχή της γυναίκας –και που την ανακάλυψε τις ώρες που γεννούσε- που μ΄αυτό τον τρόπο την γνώρισε βιωματικά και, από τότε την ανακαλεί σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής της. Για το πώς, ο πόνος γίνεται φίλος και δάσκαλος. Για το δέσιμο που σχηματίζεται καθώς η μητέρα και το μωρό παλεύουν συνεργατικά ώστε να έρθει αυτό το λατρεμένο πλάσμα στον κόσμο με όσο το δυνατόν λιγότερες «πληγές». Για την απίστευτη στιγμή της γέννησης, που σε πλήρη συνειδητότητα και εγρήγορση παίρνεις το μωρό σου αγκαλιά και χαζεύεις το πρόσωπό του για πρώτη φορά. Σαν το μεγαλύτερο τρόπαιο ζωής. Σαν να κέρδισες τον λαχνό των δισεκατομμυρίων. Σαν να είσαι ο Άτλας, που κρατάει όλο τον ουρανό στα χέρια του.

Και ο πόνος έχει ξεχαστεί εντελώς και στο πέρασμά του σε έχει μεταμορφώσει σε αληθινή γυναίκα. Και σε μητέρα. Που νιώθει την ανάσα του παιδιού της με κάθε κύτταρο του σώματός της. Που όλη η απίστευτη, μαγική διαδρομή της εγκυμοσύνης και του τοκετού, έχει επιτέλους δικαιωθεί μέσα από ένα βλέμμα και μια αγκαλιά. Και σε όλα αυτά, έχει συμμετέχει ακριβοδίκαια ο πόνος. Χωρίς αυτόν, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Γιατί μαθαίνεις για άλλη μια φορά-κι ίσως την πιο βαθιά και ουσιαστική-πως όλα όσα έχουν αξία, με πόνο κερδίζονται. Και ειδικά αυτός ο πόνος, ο απόλυτα φιλικός και γνώριμος στο σώμα σου, σε γεμίζει δύναμη και υπερηφάνεια. Σε συντονίζει με την αληθινή σου φύση, σε γειώνει με τον πιο αρχέγονο τρόπο. Και στο τέλος, τον ευγνωμονείς. Και δεν θα άλλαζες την εμπειρία του για τίποτα. Γι αυτό –σε παρακαλώ- ζήσε τον τοκετό σου.

Μην πας διακοπές εκείνη τη μέρα, μην αφήσεις ούτε τον γιατρό σου να πάει. Είναι μόνο μια μέρα στη ζωή σου και στη ζωή του παιδιού σου. Αλλά στο ορκίζομαι, θα είναι η πιο σημαντική. Και δεν θα το μετανιώσεις, ποτέ.