Μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν, μια ιστορία ακουγόταν από στόμα σε στόμα, σε ολόκληρη την Ελλάδα και επιβιώνει ακόμα σε αρκετές περιοχές, κυρίως της Πελοποννήσου:

«Κάποτε ένας άρχοντας του Βυζαντίου ήθελε να κάνει τη νέα γενιά πιο δυνατή. Κάλεσε λοιπόν ένα πρωί όλες τις μητέρες που είχαν βρέφη και τις υποχρέωσε να αφήσουν τα παιδιά τους στο ηλιόλουστο και πεντακάθαρο παλάτι του για να μεγαλώσουν με νέους κανόνες υγιεινής, με αυστηρή καθαριότητα και άφθονη τροφή, καθαρό αέρα και άφθονο ήλιο.

Ο άρχοντας αυτός διέταξε τις μητέρες να πηγαίνουν τις κανονικές ώρες στο παλάτι και να ταΐζουν τα βρέφη τους. Έπρεπε όμως να «αρμέγουν τα βυζιά τους» και το μητρικό γάλα να τους το δίνουν με ρωγοβύζι. Απαγόρευσε δηλαδή στις μανάδες να τα θηλάζουν. Επίσης έδωσε αυστηρή εντολή οι μανάδες να μην τα χαϊδεύουν, να μην τα χορεύουν, να μην τους μιλάνε και γενικά να μην τα παίζουν ούτε και με τα μάτια.

Τα βρέφη, αν και ζούσαν σε καθαρό και «υγιεινό» περιβάλλον και έτρωγαν καθαρή τροφή, σιγά – σιγά μαράζωσαν, ζάρωσαν, σούφρωσαν, έχασαν την όρεξή τους, αρνιόταν το γάλα με το βυζολόγο, έκαναν εμετούς, είχαν διάρροιες και τέλος τα περισσότερα από τα μισά βρέφη πέθαναν από αφυδάτωση και μαρασμό.

Ο λαός ξεσηκώθηκε εναντίον του άρχοντα κι έστειλε μήνυμα στον Πατριάρχη, ο οποίος θύμωσε και αφόρησε τον τοπικό αυτό άρχοντα για να μάθει ότι «ου επ' άρτω μόνο ζήσεται ο άνθρωπος», όπως του 'γραφε στο «αφορισοχάρτι». Ο Πατριάρχης παρήγγειλε τότε σε όλες τις μητέρες στο εξής να βάζουν τα μωρά στο βυζί τους, να βυζοπιάνουν και να «ανασταίνουν» τα βρέφη τους με σαράντα λογιών χορέματα, ταχταρίσματα, θωπευτικά κανακίσματα και να τα χαροποιούν, δηλαδή να τα ανασταίνουν με τη μητρική τους αγάπη».

Οικονομοπούλου Χ. Α.
Η σημασία του «Θωπευτικού Περιβάλλοντος»
της μητέρας για την ψυχοσωματική υγεία του βρέφους στη λαϊκή ιατρική παράδοση
(Επιστημονική προσέγγιση). Ιατρικό Βήμα, 2006.