Πρόκειται για τον πιο ισχυρό δεσμό που αναπτύσσει το παιδί, ο οποίος μάλιστα έχει πολύ μεγάλη διάρκεια στο χρόνο, είναι αυτός που θα διαμορφώσει το είδος και την ποιότητα όλων των σχέσεων που θα αναπτύξει το παιδί στην υπόλοιπη ζωή του. Καθώς το παιδί πλησιάζει προς τον 12 μήνα της ζωής του, βιώνει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων με κυριότερο την αγάπη. Αυτό το θετικό συναίσθημα εκδηλώνεται με την μορφή της προσκόλλησης με πρώτο αποδέκτη την μητέρα. Πρόκειται για την πιο σημαντική φάση στη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού που καθορίζει τις σχέσεις της ενήλικης ζωής του.
Η προσκόλληση εκδηλώνεται με έντονη επιθυμία του παιδιού να βρίσκεται κοντά στην μητέρα με οπτική και σωματική επαφή, και αντίστοιχα, με έντονη δυσφορία κατά τον αποχωρισμό από κοντά της. Το φαινόμενο αυτό της «προσκόλλησης» συνεπάγεται ότι το παιδί είναι δεμένο με τη μητρική παρουσία και φροντίδα και φοβάται μήπως η μητέρα του φύγει μακριά ή το εγκαταλείψει, βιώνει δηλαδή το λεγόμενο «άγχος του αποχωρισμού». Έπειτα από το 3ο έτος υποχωρεί και τα περισσότερα παιδιά ξεπερνούν το φόβο τους και μπορούν να μείνουν σε ένα χώρο με άλλα άτομα χωρίς να βιώνουν έντονα αρνητικά συναισθήματα για την απουσία της μητέρας τους.
Το άγχος του αποχωρισμού εκδηλώνεται με μια σειρά από συναισθηματικές αντιδράσεις που απορρέουν από το άγχος που προκαλεί στο παιδί η απομάκρυνσή του από την μητέρα του. Όταν η μητέρα απομακρύνεται από κοντά του, αλλάζει δωμάτιο, φεύγει από το οπτικό του πεδίο και δεν μπορεί να την ακολουθήσει, το παιδί κάνει ότι μπορεί για να τη φέρει κοντά του. Χρησιμοποιεί το κλάμα, τις φωνές, μπορεί να κλωτσάει την πόρτα που το χωρίζει από τη μητέρα του κλπ. Έπειτα από λίγο παραιτείται από την προσπάθεια, κάθεται –συνήθως- στο πάτωμα, δεν το ενδιαφέρει κανένα από τα παιχνίδια που υπάρχουν γύρω του και είναι απρόθυμο να ασχοληθεί ακόμη και με δραστηριότητες που συνήθως του δίνουν μεγάλη ικανοποίηση.
Για να το αντιμετωπίσουμε καλύτερα πρέπει να οπλιστούμε με ψυχραιμία(αυτό έκανα εγώ).
Κάθε φορά που το παιδί εκδηλώνει το άγχος του αποχωρισμού, πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για μια φυσιολογική φάση, έναν απαραίτητο συναισθηματικό σταθμό, που δίνει στο παιδί, αλλά και στον γονιό την ευκαιρία να αναπτύξουν μια διαχρονική σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης. Επίσης καλό είναι να μένουμε κοντά του όσο περισσότερο μπορούμε όταν έχει αδιαθεσία και να βεβαιωνόμαστε ότι έχει φάει και έχει κοιμηθεί ικανοποιητικά προτού φύγουμε από κοντά του, γιατί το παιδί εκδηλώνει πιο έντονα το άγχος του αποχωρισμού, όταν νιώθει κούραση, πείνα ή είναι άρρωστο. Έτσι, θα είναι έτοιμο να δεχτεί την απομάκρυνσή μας πιο ομαλά.

Έτσι το βίωσα εγώ.
Για το Sugar Mama,
Ρένα Ψωμά