Σε αντιπαράθεση με όλο αυτό το «θέατρο» που παίζεται σε βάρος των παιδιών προτείνω:

Η κάθε νηπιαγωγός να έχει όλα τα περιθώρια να συζητήσει και να συνδιοργανώσει με τα παιδιά και τους γονείς τους μια γιορτή όπως τη θέλουν οι ίδιοι.

Ο προβληματισμός μου είναι πως θα μπορέσουμε να δώσουμε στα παιδιά τέτοια και τόσα ερεθίσματα που να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, να αντενεργήσουν, να χαρούν, να ψυχαγωγηθούν δημιουργικά, ν' αυτοσχεδιάσουν και σε τελευταία ανάλυση να μπορέσουμε και εμείς οι μεγάλοι ν' απολαύσουμε έτσι χαλαρωμένοι ένα χριστουγεννιάτικο απόγευμα μαζί τους.

Πως θα μπορέσουμε να τους δώσουμε δυνατότητες επιλογών: Πιθανόν σε κάποια παιδιά να αρέσει η ιδέα του στολίσματος. Κι ενώ τα υπόλοιπα θα χορεύουν ή θα ψάλλουν τα κάλαντα, εκείνα να έχουν ακόμα ενδιαφέρον να φτιάχνουν και να κρεμάνε γύρω στολίδια. Σε άλλα παιδιά μπορεί να αρέσει η ιδέα ενός εργαστηρίου ζαχαροπλαστικής, ή να λένε αυτοσχέδιες χριστουγεννιάτικες ιστορίες, τραγούδια κ.ο.κ.

Είναι μια ευκαιρία μιας και οι περισσότεροι γονείς είμαστε εργαζόμενοι, να περάσουμε όλοι μαζί ζεστά και γιορτινά μ' αυτή την έννοια. Έτσι, ίσως λυθεί και το ζήτημα της διάστασης μεταξύ σπιτιού και σχολείου. Το στόλισμα δηλαδή του δέντρου, τα χριστουγεννιάτικα ή άλλα γιορτινά τραγούδια, ο χορός, ένα αυτοσχέδιο θέατρο κ.ά., έχουν τόση σημασία για τα παιδιά, που θα είναι και για μας μια ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά τους, ακόμα να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας, πέρα από τις συμβατικές τυπικότητες.

Σε τελευταία ανάλυση, ας πειραματιστούμε και ας παρατηρήσουμε, για να μάθουμε και να δούμε πως αντιλαμβάνονταν τα παιδιά το νόημα των ημερών, τι θα κάνουν και τι ευαισθησίες θα εκφράσουν.(Είναι τόσα πολλά εξάλλου τα ερεθίσματα που θα πάρουν αυτό το διάστημα από συγγενικό περιβάλλον, αγορά, τηλεόραση κ.ά. σε σχέση με τα ήθη και έθιμα...)
Αυτό το πρόβλημα σε μερικά σχολεία λύνεται θετικά.

Τελικά η στάση που κρατάμε για το ζήτημα των γιορτών, είναι ενδεικτική και αντανακλά τη γενικότερη στάση που έχουμε απέναντι στα παιδιά. Αλήθεια, πως ζητάμε απ' την νεολαία να στέκεται κριτικά και ν' αμφισβητεί διάφορα ζητήματα (θέατρο, σινεμά, θεάματα κ.ά.), όταν απ' την ηλικία των 2- 2,5 χρόνων μαθαίνουν τα παιδιά να χειραγωγούνται και σ' αυτά τα θέματα; Κι αν τα θέλουμε τελικά παθητικά μια μέρα γιορτινή, σκεφτείτε πως θα τα αντιμετωπίζουμε τις άλλες μέρες που λείπει αυτή η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα! Κι αν αισθάνονται σφίξιμο και αγωνία στις γιορτές, τότε πόσο κοντά τους είμαστε στις πραγματικές τους ανάγκες καθημερινά;

Περιττό να αναφέρω ότι συνήθως ούτε καν ρωτούνται τα ίδια τα παιδιά για το πρόγραμμα που καλούνται να παρουσιάσουν!
Ξαναγυρίζω και ρωτώ... Γιατί όλα αυτά; Εμάς τους μεγάλους, θα μας άρεσε να μας καλούσαν σε μια γιορτή, όπου όλα θα ήταν προγραμματισμένα από άλλους; Τα παιδιά, όπως και εμείς, έχουν δικαίωμα στη χαρά και την απόλαυση. Και οι γιορτές απ' τη φύση τους μας δίνουν αυτή τη δυνατότητα ή την πολυτέλεια αν προτιμάτε. Ας μη στερούμε απ' τα παιδιά ό,τι πιο όμορφο απ' τη ζωή μόνο και μόνο επειδή είναι μικρά (άπειρα).