Κάθε πρωί ξυπνούσε από νωρίς, έτσι ώστε να προλάβει τα πάντα πριν πάει στο σχολειο.Ετρεχε απο δω και απο κει να βοηθήσει τον γέρο παππού του, ο οποίος τον είχε μεγαλώσει απο τόσο δα μικρό…βλέπετε, η μητέρα του ειχε πεθάνει πάνω στην γεννα και ο μπαμπάς του, είχε φύγει ξαφνικά.Τον είχε πάρει κοντά του ο κάλος Θεούλης ,από τα τρία του χρόνια.
Έτσι μαζί με τον παππού, ήταν μια όμορφη οικογένεια. Ο μονάκριβος εγγονός ήταν πια το μοναδικό του παιδί και το φυλάγε σαν τα μάτια του ο παππούλης…δεν τον άφηνε ποτέ το βράδυ να βγει έξω μόνο του..πάντα τον πρόσεχε και τον συμβούλευε για τα πάντα…

-Να είσαι καλό και τίμιο παλικάρι γιε μου,τού έλεγε.. κι ο Γιάννος όλο με καμάρι του απαντούσε..
-Παππούλη, όταν μεγαλώσω θα γίνω τόσο σπουδαίος όσο είσαι εσύ!!!

Ο πάππους δεν ήταν ο καημένος και τόσο δα σπουδαίος, όσο νόμιζε ο Γιάννος και γι αυτό μόλις τα ο άκουγε τον έπιαναν τα γέλια…
Κι όμως ο παππούς ήταν ένας σπουδαίος άνδρας και τα χε βγάλει περά μονός του με ένα μικρό παιδι ,ειδικα για την ηλικία του, έκανε τόσα πολλά πράγματα που κάνεις άλλος δεν θα μπορούσε…
Ο Γιάννος μετά τις δουλειές έτρεχε άμεσως στο σχολείο γιατί ήθελε βλέπετε να μορφωθεί, να γίνει ένας μορφωμένος και σπουδαίος άντρας…..
Τα χρόνια περνούσαν και ο μικρός Γιάννας έγινε πια μεγαλος,τελειωσε το δημοτικό με άριστα και μάλιστα ήταν από τους καλλίτερους μαθητές του σχολείου.Ο δάσκαλος ήταν πολύ ευχαριστημένος μαζί του ,τον αγαπούσε τόσο πολυ…εβλεπε την καθημερινή του προσπάθεια και πάντα από μικρό του έλεγε πως μια μέρα θα γράφει με το χρυσό φτερό…

-Χρυσό φτερό,τι εννοουσε ο κυρ δάσκαλος?
-Δεν θα αργήσεις παλικάρι μου…

Ο Γιάννος περίμενε πώς και πώς να μεγαλώσει έτσι ώστε να γράψει με αυτό το χρυσό πινέλο….
ανυπομονούσε….
Ένα βράδυ χτύπησε η πόρτα του σπιτιού και ο πάππους έτρεξε να ανοίξει γεμάτος απορία διότι δεν περίμενε απολύτως κανέναν…
ήταν ο κυρ δάσκαλος κύριος Δημήτρης…

-Μπορώ να περάσω ?ρώτησε τον παππού…
-Βεβαία, κυρ δασκαλε,είπε ο πάππους..

Ο Γιάννος ήταν πολύ περιεργος…τι είχε συμβεί και ήταν τέτοια ώρα εκεί, ο κύριος Δημήτρης;
Μα φυσικά δεν είχε κάνει καμιά βλακεια…δεν τα έκανε ποτέ αυτά ο Γιαννος…δεν άρμοζαν αυτά σε εκείνον…
Ο πάππους κουβέντιαζε για πολύ ώρα με τον δάσκαλο και ο Γιάννος καθώς τους κρυφοκοίταζε έβλεπε τον παππού όλο και να σοβαρευει….

-Αληθεια?ειπε ο πάππους…
-Σε πόσες μερες?ξανα ρώτησε ο πάππους…
-Όσο το δυνατόν συντομοτερα,απαντησε ο κυρ δάσκαλος…

Ο Γιάννος ξαφνιαστηκε?τι ήταν αυτό που είπε του παππού του…
Ο δάσκαλος χαιρέτησε τον παππού και έφυγε….

-Γιαννο?Γιαννο…φωναξε ο πάππους…

Ο Γιάννος έκατσε διπλά στην ξύλινη καρέκλα με το ξηλωμένο μαξιλάρι και περίμενε να ακούσει τι είχε να του πει ο πάππους…

-Αγόρι μού ο κυρ δάσκαλος θα σε πάρει μαζί του στην πόλη ,μου είπε ότι εκεί θα γίνεις πολύ σπουδαίος… θα γίνεις σπουδαίος και τρανός…

-Παππού τι είναι αυτά πουλες?δεν σε αφήνω εγώ?
-Δεν πάω πουθενα…κι έβαλε τα κλαμματα…
-Αγόρι μου είναι για το καλό σού.Σου έδωσαν μια υποτροφια…την κέρδισες με την αξία σου και έτσι όλα σου τα έξοδα θα είναι πληρωμενα…θα πας πολύ ψηλά γιε μού..έτσι είπε ο κυρ δάσκαλος…
και έτσι έγινε..

Ο Γιάννος έφυγε στην πόλη με τον κύριο Δημήτρη …είχε μεγάλο ταλέντο σε ότι καταπιανόταν και έτσι συνέχιζε μα δεν ξέχασε ποτέ τον παππού του.Κάθε μέρα που τον σκεφτόταν τα δάκρυα πλημμύριζαν στα μάτια του …
Ήταν Σάββατο μεσημέρι όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι του Γιαννου, ενώ αυτός ήταν ξαπλωμένος στο διπλό και άνετο κρεβάτι. Δέν πίστευε στα αυτιά του ..ο σπουδαίος του παππούλης δεν ήταν πια στην ζωή.
Ο Γιάννος ένιωθε να γκρεμίζονται τα πάντα γύρω του μα δε έβγαλε μιλιά ,μόνο άφησε το καλώδιο του τηλέφωνου να πέφτει και αμέσως ξέσπασε σε λιγμους.Δεν του χε περάσει ποτέ από το μυαλό του πως μπορεί κάποια στιγμή να φύγει ο παππουλης.Ηταν αδιανόητο αυτό για εκείνον…
Ολομόναχος πια στην ζωή χωρίς κανέναν.. μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε πια να στηριχτεί ήταν ο κύριος Δημήτρης…ακομη θυμάται τα λόγια του…

-Μια μερα θα γραψεις με το χρυσό φτερό…θα δείς!!

Ο κύριος Δημήτρης παρέμεινε κοντά στο Γιάννο για αρκετό καιρό..βλέπετε ήθελε να τον συνεφερει,δεν είχε ακόμη πάρει τα πάνω του.

-Ο πάππους μου δασκαλε,είπε ο Γιαννος,ηταν σπουδαίος άνθρωπος.
-Το γνωρίζω παΐδι μου,τού απάντησε ο κυρ δασκαλος,γι αυτό και εσύ δεν πρέπει να τα παρατήσεις τώρα..
-Δεν μπορώ δασκαλε ,δεν έχω το κουράγιο.
-Γιάννο μού,ο πάππους σου με εμπιστεύτηκε έτσι ώστε να σε βοηθήσω να πετύχεις στην ζωή σου …να γίνεις ο τρανός και σπουδαίος άντρας που ζητούσες…
-Σου δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρια,ηδη είσαι ένα παΐδι με ιδιαίτερο ταλέντο στο γραψιμο…θα πετύχεις γιατί ήδη γραφείς υπέροχα μυθιστορήματα και ο κόσμος θα ενθουσιαστεί.
-Μακάρι δασκαλε,να έχεις δίκιο, τουν απάντησε ο Γιαννος και έτσι συνέχισε να γραφει και να γραφεί ώσπου τέλειωσε το μυθιστόρημα που έγραφε…

Ο κυρ δάσκαλος είχε τα μέσα με μια καλή εκδοτική εταιρία και έτσι το έργο του εκδόθηκε πολύ γρήγορα…
Ο κόσμος μιλούσε συνεχεία για τον Γιάννο Αντωνιου,ετσι ήταν το διάσημο όνομα του σπουδαίου και τρανού αυτού συγγραφέα…

Ο Γιάννος πια είχε αποκτήσει την αναγνωρισημότητα που επιθυμούσε και έτσι τα χρήματα δεν άργησαν να έρθουν…
Κατάφερε να κερδίσει πολύτιμα βραβεία και φυσικά τα αξιζε…καταφερε όντως να γραψει με το χρυσό φτερό, το όποιο αγόρασε δώρο για τον εαυτό του.Τώρα πια είχε καταλάβει τι εννοούσε ο κύριος Δημήτρης γι αυτό το χρυσό πινέλο…Ετσι ο Γιαννος και το χρυσό φτερό του εζησαν καλα και εμεις ακόμη καλύτερα…

Για το SugarMama,
Μιχαήλ Ευτυχία