Ενώ λοιπόν ‘διασκεδάζουμε’ μέσα από τις Χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες που παρακολουθούμε στα social και απολαμβάνουμε την πολυπόθητη αποδοχή των άλλων μέσω των like, μας διαφεύγει το αληθινό συναίσθημα, το πρόβλημα, ο "γολγοθάς" , η "ανηφόρα" του καθενός..

Θες η λαχτάρα μας να πιστέψουμε ότι υπάρχει η τέλεια ζωή; Θες η βαθύτερη επιδίωξη μας για αποδοχή, αίσθημα ανήκειν και επιβεβαίωση;
Αυτές τις μέρες κόσμος συνωστισμένος στα νοσοκομεία, άνθρωποι που παλεύουν με τις ώρες να επικοινωνήσουν μαζί τους, να κρέμονται από τα χείλη των γιατρών, βουβός θρήνος για όσους χάνονται κάθε λεπτό, αγωνία για όσους περιμένουν ένα αρνητικό ή θετικό σποτέλεσμα, που θα καθορίσει το αύριο..

Χτίζουμε το ποιοι είμαστε με βάση το πως μας βλέπουν οι άλλοι και όχι στον αυτοπροσδιορισμό μας, δηλαδή στο ποιοι είμαστε με βάση τι πιστεύουμε οι ίδιοι για εμάς.

Και τι να κάνουμε να σβήσουμε όλοι τα προφίλ μας; Φυσικά και όχι! Αλλά να μην ξεχνάμε πώς μία πραγματική ζωή είναι εκεί έξω από τις οθόνες, πίσω από τις κλειστές πόρτες, και περιμένει από εμάς λίγη Ανθρωπιά που κάπου στην πορεία χάσαμε. Ή απλά ξεχάσαμε…

Γιατί γεννηθήκαμε για να συμπονούμε οι άνθρωποι. Και για να αγαπάμε. Να προσφέρουμε. Να πονάμε. Να πολεμάμε. Να δοκιμαζόμαστε και να υπομένουμε.