Σήμερα, μέσα από δύο ευαίσθητα βιβλία, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα. Ποια είναι τα παιδιά της καρδιάς; Γιατί αληθινοί γονείς δεν είναι μόνο αυτοί που φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί;

Τα παλιά τα χρόνια ζούσε σε μια μακρινή χώρα ένα πολύ ευτυχισμένο πριγκιπόπουλο. Όλη την ώρα γελούσε και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε, όπως τα διαμάντια στις αχτίδες του ήλιου.

Η Κατερίνα έλυσε τις κορδέλες του μεγάλου της καπέλου.
Μόλις γύρισε από την εκκλησιά και τα ακόμα τα λόγια του παπά βουίζανε στ' αυτιά της.

Ήταν Σάββατο πρωί. Το αγόρι όρμησε με φόρα έξω από το σπίτι του κρατώντας στο ένα του χέρι ένα κομμάτι ψωμί και στο άλλο μια μπάλα. Έψαξε για τους φίλους του, αλλά δεν τους βρήκε πουθενά.

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

Μια φορά σ' ένα δάσος έπιασε μια τόσο δυνατή μπόρα, που δεν είχε ξαναγίνει. Τα σύννεφα πάλευαν στον ουρανό με βογκητά, βροντές, με χτυπήματα, κεραυνούς, αστραπές, κι έριχναν ποτάμι τη βροχή.

Βρεγμένο χώμα μύρισε,
ο κήπος πανηγύρισε,

Εμπρός! Στηθείτε εμπρός όλα τα τρύπια τα παπούτσια!

Ο παππούς μάζεψε τα παιδιά γύρω του και –σαν παραμύθι- άρχισε να λέει:

Μιλούσανε δυο νεράιδες.
-Τι σημαία να δώσουμε σ' αυτή τη χώρα; είπαν και έδειξαν την Ελλάδα.