Μήπως όμως θα έπρεπε να αλλάξει η προσέγγισή τους, να πάρει άλλη μορφή η αγάπη τους για το παιδί τους μετά τα 18; Γιατί πολλά παιδιά αργούν να ωριμάσουν, αργούν να αυτονομηθούν ως προσωπικότητα, αργούν να αναπτύξουν τις απαραίτητες για τη ζωή κοινωνικές δεξιότητες; Μήπως άθελά τους συμβάλλουν και οι γονείς σε αυτό;

Πολλά παιδιά μετά την ενηλικίωσή τους παρατείνουν την εφηβεία τους γιατί προτιμούν το προστατευτικό περιβάλλον που έχουν συνηθίσει από τους γονείς επειδή μέσα σε αυτό αισθάνονται ασφάλεια και σιγουριά.
Φοβούνται επομένως να κάνουν τα δικά τους βήματα, να τολμήσουν να βρουν τη θέση τους μέσα σε αυτό τον κόσμο. Και αρχίζει ο φόβος, η δειλία, η στασιμότητα.
Οι γονείς φυσικά και θέλουν πάντα το καλύτερο για το παιδί τους. Υπ'αυτό το πρίσμα προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά όλα τα απαραίτητα εκπαιδευτικά εφόδια.

Τι γίνεται όμως με τα «κοινωνικά», «επικοινωνιακά» εφόδια; Τι γίνεται με την προσωπικότητα; Τους προετοιμάζουν αρκετά ώστε να γίνουν αύριο έτοιμοι πολίτες αυτού του κόσμου; Τους μαθαίνουν πώς να έχουν αυτοπεποίθηση, πώς να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, πώς να είναι ευέλικτοι και διπλωμάτες; Πώς να διεκδικούν τους στόχους τους και το δίκιο τους; Τους ενθαρρύνουν να είναι εξωστρεφείς, κοινωνικοί, να μην εγκαταλείπουν, να μην απογοητεύονται εύκολα, να υπερασπίζονται το όποιο όραμά τους; Τους προετοιμάζουν για τον ανταγωνισμό που τους περιμένει και για όλους εκείνους που ίσως να θέλουν να τους εκμεταλλευτούν και να τους εξαπατήσουν;
Ο σημερινός πολιτισμός μας απαιτεί κάτι πολύ παραπάνω απ'ότι απλά ένα καλό απολυτήριο λυκείου ή ένα καλό πτυχίο. Χρειάζονται πρωτίστως δεξιότητες επιβίωσης και διαχείρισης των δύσκολων καταστάσεων.
Ο μετέφηβος θα πρέπει να έχει απαγκιστρωθεί από τον προστατευτικό κλοιό των γονιών του και να μην βασίζεται αποκλειστικά σε αυτό. Τη στήριξη των γονιών μας θα την έχουμε ούτως ή άλλως πάντα. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε πέρα από αυτή; Συνήθως και οι ίδιοι οι γονείς, χωρίς να το καταλαβαίνουν, διαιωνίζουν τη σχέση εξάρτησης που δένει τα παιδιά με τους ίδιους.
Δεν εννοούμε να εγκαταλείψουμε τα παιδιά μας μόνα τους σε έναν σκληρό κόσμο και να απαιτήσουμε να τα βγάλουν πέρα μόνα τους, αλλά περισσότερο να λειτουργούμε ως «προπονητές», ως «ηθική» στήριξη.

Να ενθαρρύνουμε, να ακούμε, να συμβουλεύουμε αν μας ζητηθεί, αλλά όχι να παρεμβαίνουμε. Τα «ενήλικα» παιδιά οφείλουν απέναντι στον εαυτό τους να αναλάβουν το ρίσκο των αποφάσεων και των επιλογών τους. Να κάνουν τις σωστές, αλλά και τις λάθος επιλογές τους.

Τι δεν πρέπει να κάνετε οι γονείς σε σχέση με τα ενήλικα παιδιά σας;
Να υπομένετε τις συνέπειες από τα λάθη τους, να καλύπτετε όλα τους τα έξοδα, να επιβάλλετε τη γνώμη σας και να σχεδιάζετε τη κοινωνική τους ζωή.

Το σύνθημα δεν είναι «πρέπει οπωσδήποτε να πετύχεις», αλλά «μην το βάζεις κάτω ποτέ»....

Για το Sugar Mama,
Ρένα Ψωμά