Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα ιδιαίτερο με αυτό το κορίτσι, τίποτα παρά μόνο ότι είναι το κορίτσι μου.

Είναι αυτή που πήρα στα χέρια μου έχοντας μια μίξη συναισθημάτων χαράς και λύπης πάνω από πέντε χρόνια.

Είναι αυτή που ήταν ένα μωρό λιγότερο από 18 ίντσες δίνοντας την εντύπωση ότι δεν θα περπατήσει ποτέ.

Είναι αυτή που της πήρε χρόνια να μάθει πώς να εκφέρει τις πρώτες της λέξεις και φράσεις, και ακόμα μαθαίνει να μιλάει.

Μερικές φορές ακόμη κλαίω όταν την κρατάω, αλλά η θλίψη έχει φύγει, αυτά τα δάκρυα είναι μόνο προϊόν χαράς.

Είναι η κόρη μου.Είναι αυτή που γεννήθηκε με πληγωμένη καρδιά η οποία μετατράπηκε σε δύναμη, κάνοντας και την δική μου να φτερουγίσει.

Είναι το φώς, του ουρανού και του ήλιου που λάμπει.

Είναι αυτή που οι ψυχολόγοι λένε ότι ποτέ δεν θα μου μοιάσει, καθώς τα φυσικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου την έχουν κατακλίσει βαθιά.

Είναι αυτή που πολλές φορές έχει κριθεί από το σχήμα των ματιών της.

Και αυτή που είναι αρκετά δυνατή για να δείξει σε όλους ότι είναι ικανή να τα καταφέρει.

Είναι αυτή που μου υπενθυμίζει καθημερινά ότι είμαστε αυτό που αποφασίσαμε να είμαστε.

Ότι τα βήματα δεν χρειάζεται να είναι γιγάντια όταν αποφασίζουμε να κάνουμε ένα άλμα.

Ότι η αυτοεκτίμηση είναι η αντανάκλαση της αγάπης.

Και η αγάπη είναι η βάση για την αποδοχή. Μόνο η αγάπη.

Ότι σε αυτόν τον μεγάλο και απίστευτο κόσμο, δεν υπάρχει ανθρώπινο όν περισσότερο όπως εγώ και αυτή.

Είναι η υπέροχη κόρη μου που έχει σύνδρομο Down.

Πηγή: http://www.babble.com

Για το Sugar Mama,

Φραγκοπούλου Χριστίνα,
Λογοθεραπεύτρια,
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Μέλος του Συλλόγου Επιστημόνων Λογοπαθολόγων- Λογοθεραπευτών Ελλάδος (ΣΕΛΛΕ)