Η αλήθεια είναι, πως η άρνηση για το σχολείο είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε, ότι αυτό με όλες τις απαιτήσεις του ωρολόγιου του προγράμματος, όντως μπορεί να αποτελέσει πηγή άγχους για το κάθε παιδί, το οποίο καλείται να ανταποκριθεί σε ένα πρωτόγνωρο και ανταγωνιστικό περιβάλλον και να αναπτύξει ένα πλήθος νέων κοινωνικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων. Είναι λοιπόν φυσικό να υπάρξει κάποια στιγμή στη ζωή του κατά την οποία μπορεί να αρνηθεί να πάει στο σχολείο. Ωστόσο τις περισσότερες φορές η άρνηση αυτή είναι παροδική και σταδιακά υποχωρεί.

Τί γίνεται, όμως στις περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες το παιδί αρνείται συστηματικά και επίμονα να πάει στο σχολείο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα; Τότε είναι πολύ πιθανό να μιλάμε για αυτό που ονομάζεται σχολική φοβία. Συνήθως τα παιδιά με σχολική φοβία απαντάνε στους γονείς ότι δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο επειδή έχουν κάποιο σωματικό πόνο ( ο οποίος αυτόματα περνά μετά την διαβεβαίωση , ότι δεν είναι υποχρεωμένα να πάνε στο σχολείο) ενώ το άγχος τους φαίνεται να είναι διάχυτο και γενικό , να μην αφορά δηλαδή μια συγκεκριμένη κατάσταση αλλά να μετατοπίζεται από θέμα σε θέμα και από ερέθισμα σε ερέθισμα( άλλες φορές είναι ο φόβος προς τον δάσκαλο, άλλες φορές ο φόβος προς κάποιον συμμαθητή, ο φόβος μήπως πάθει κάτι η μητέρα του την ώρα που θα απουσιάζει ή μήπως αρρωστήσει το ίδιο, ακόμη μπορεί να παρουσιαστεί φόβος για το σκοτάδι ή να εκδηλωθούν και διάφορες διαταραχές ύπνου). Υπάρχει πάντως μεγάλη συμφωνία, όσων ασχολούνται με το θέμα της σχολικής φοβίας, ότι εν τέλει , υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το παιδί να μην φοβάται κάτι συγκεκριμένο από το σχολείο και τη ζωή του μέσα σε αυτό αλλά επί της ουσίας τον ίδιο τον αποχωρισμό από την μητέρα αυτόν καθαυτόν. Μάλιστα, πολύ συχνά δεν αποκλείεται οι ίδιοι οι γονείς να μην είναι έτοιμοι, σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο, να αποχωριστούν το παιδί τους και έτσι να «μεταβιβάζουν», κατά κάποιο τρόπο, τον φόβο τους αυτόν στο ίδιο.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι για το παιδί, που βιώνει μία τέτοια σύγκρουση, το να μείνει σπίτι είναι μία αναντίρρητη ανάγκη , καθώς δεν προσποιείται ούτε προσπαθεί να κάνει «σκασιαρχείο», αλλά η ψυχική ένταση που βιώνει είναι τέτοια που του είναι αδύνατο να παρευρεθεί στο σχολικό περιβάλλον. Έτσι λοιπόν, αν αυτή η άρνηση συνεχιστεί παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των γονιών ότι όλα θα πάνε καλά και αν εξακριβωθεί, ότι όντως το παιδί δεν διατρέχει κάποιον αντικειμενικό κίνδυνο ή δυσκολία, τότε χρειάζεται κάποια περεταίρω βοήθεια.

Πάντως ,σε όλες τις περιπτώσεις, η ύπαρξη γονιών υποστηρικτικών, ικανών να ακούσουν, να σεβαστούν τις δυνατότητες αλλά και την προσωπικότητα του παιδιού, που δεν θα του δημιουργούν ανασφάλειες αλλά θα του προσφέρουν τόση αγάπη και στήριξη ώστε αυτό να νιώσει έτοιμο και ικανό να τους αποχωριστεί με επιτυχία, είναι πρωταρχικής σημασίας για τις ομαλές μεταβάσεις του στα διάφορα στάδια της ψυχοσυναισθηματικής του ανάπτυξης.

Για το SugarMama,

ΜΑΚΡΥΝΟΡΗ ΕΛΕΝΗ