Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ήταν πρωί. Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά δυνατά και συγχρόνως το μεγάλο εκκρεμές του χολ χτυπούσε μια μια τις ώρες. Μέτρησα έξι χτύπους ντα-νταν-ντα.....και σηκώθηκα αφήνοντας τη ζεστασιά του κρεβατιού. Μια καινούρια μέρα άρχιζε και ένοιωθα χαρούμενη και ευτυχισμένη.
Αγαπώ την οικογένειά μου και ποτέ δεν κουράζομαι απ τη φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών μου. Σ όσους με ρωτούν, με τι ασχολούμαι, δηλώνω με ευχαρίστηση οικιακά.
Άναψα το φως και κοίταξα έξω απ το παράθυρο. Μόλις είχε αρχίσει να ξημερώνει και ο ουρανός ήταν σκεπασμένος με σύννεφα που έμοιαζαν να τρέχουν ενώ σχημάτιζαν διάφορα σχέδια.
Τι όμορφη που είναι η φύση Θεέ μου, ακόμα και τώρα το χειμώνα. Όλα μαρτυρούν τη δύναμη σου και την σοφία σου.
Απομακρύνθηκα από το παράθυρο και μπήκα στο δωμάτιο των παιδιών μου. Κοιμότανε ακόμα. Δύο όμορφα αγγελούδια με αγνή καθαρή ψυχή, χωρίς αμαρτίες και πάθη.
-Τα διαμάντια μου, ψιθύρισα περήφανα και έσκυψα και φίλησα τα κεφαλάκια τους.
-Σηκωθείτε, είναι ώρα για το σχολείο.
Ο γιός μου πρώτος κινήθηκε, τεντώθηκε τεμπέλικα λίγο ενοχλημένος που... ξημέρωσε. Σιγά σιγά άνοιξε τα μάτια του. Δύο όμορφα μαύρα βελούδινα μάτια με κοίταξαν με αγάπη.
Μανούλα είδα στο όνειρό μου σαν να ήσουν δασκάλα στο σχολείο μας και σ αγαπούσαν όλα τα παιδιά. Α! τι όμορφο όνειρο.... Ξέρεις ο δάσκαλος μας είναι πολύ νευρικός και σχεδόν αμίλητος. Δεν φαίνεται να του αρέσει η δουλειά που κάνει.
Μη λες τέτοια παιδί μου δεν είναι σωστό. Οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν πολλές σκέψεις στο μυαλό τους και στεναχωρούνται πολλές φορές και κουράζονται, όμως δεν παύουν να σας αγαπούν και να θέλουν το καλό σας.
Εσύ όμως μαμά ήσουν πολύ τυχερή. Είχες ένα πολύ καλό δάσκαλο στο κολλέγιο, όπως μας έλεγες μια μέρα, έτσι δεν είναι; Πες μου γι΄αυτόν, είναι ωραία να ακούω ιστορίες απ΄τα μικρά σου χρόνια.
Έφτιαξα τις ανακατεμένες κουβέρτες στο κρεβάτι του και κάθισα λίγο κοντά του αφού τον πήρα στην αγκαλιά μου. Ήμουν έτοιμη, κι έψαχνα να φέρω στην μνήμη μου κάτι από τη σχολική μου ζωή. Κι ήρθαν αλήθεια στη μνήμη μου άνθρωποι που γνώρισα σε κείνα τα όμορφα χρόνια της μαθητικής ζωής στη πόλη που κατοικούσαμε τότε και που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην ζωή μου. Άρχισα να διηγούμαι. Το παιδί έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον και περίμενε όλο και περισσότερα σαν να άκουγε με λαχτάρα παραμύθι.
Ο δικός μου δάσκαλος παιδί μου, ήταν καθηγητής Θεολογίας. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Θεολόγος είναι εκείνος που σπουδάζει για το Θεό και τη θρησκεία μας, και εφαρμόζει αυτά που θέλει ο Θεός, δείχνει την αγάπη του στους άλλους. Αυτός λοιπόν ο δάσκαλός μου με βοήθησε να θεμελιώσω την πίστη μου στο Θεό, να βελτιώσω τις σκέψεις μου και τον τρόπο ζωής μου, και να ξεπεράσω ένα σοβαρό πρόβλημα που περνούσα στα εφηβικά μου χρόνια. Ένοιωθα ένα κόμπλεξ, μια κατωτερότητα. Υπήρχαν προβλήματα σε κάθε ηλικία παιδί μου. Εγώ στα δώδεκα μου ένοιωθα κατώτερη από τους άλλους με μια έμμονη ιδέα ότι δεν άξιζα τίποτα σαν άτομο. Δεν ήμουν δυνατή μαθήτρια στο σχολείο και οι βαθμοί μου ήταν σκέτη απογοήτευση. Οι γονείς μου ήξεραν ότι δεν έπρεπε να περιμένουν τίποτα από εμένα και δεν έκαναν όνειρα για το μέλλον μου. Πολλές φορές τα έβαζα με τον εαυτό μου και κρυφά την νύχτα έκλαιγα μουσκεύοντας το μαλακό προσκεφάλι μου.
Ο καθηγητής μου όμως κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα και προσπάθησε να βρει τον τρόπο να με βοηθήσει. Με πλησίασε και δέχτηκε να συζητήσει μαζί μου. Με ρώτησε πώς περνώ τις ώρες μου, αν διαβάζω εξωσχολικά βιβλία, ρώτησε αν δέχομαι τις συμβουλές του πατέρα και τη μητέρας μου. Αν έχω άλλες στεναχώριες που με απασχολούν και δεν μπορώ να προοδεύσω στο σχολείο. Και όταν παραπονιόμουν και ομολογούσα πως δεν ήμουν για γράμματα, εκείνος με φανερή χριστιανική αγάπη, όλο μου έδινε κουράγιο και με έκανε σιγά σιγά να πιστέψω, ότι αξίζω σαν άτομο και αν θέλω μπορώ να προοδεύσω στο σχολείο και στην κοινωνία. Έτσι άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου.
Σταμάτησα για λίγο τη διήγηση. Πήρα μια βαθειά εισπνοή και ρώτησα το παιδί μου.
Θέλεις να μάθεις γιατί δεν πήγαινα καλά στο σχολειό;.........

Τέλος πρώτου μέρους
Συνεχίζεται.

Για το Sugar Mama,

Μαρία Ν. Στρατήλα