Σύντομο Βιογραφικό

Ο Διονύσης Λεϊμονής κατάγεται από το Αιτωλικό ενώ σήμερα ζει στη Νέα Ιωνία Βόλου. Είναι καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά σε σχέση με το βιβλίο και τη λογοτεχνία, ενώ ως συγγραφέας εμπνέεται για τα βιβλία του από τις περιπέτειες της ιστορίας αλλά και της καθημερινότητας. Προωθεί ενεργά τη λογοτεχνία διοργανώνοντας σεμινάρια δημιουργικής γραφής και παρουσιάσεις, μεταδίδοντας τη ραδιοφωνική εκπομπή «Μιλάμε για το βιβλίο» και συμμετέχοντας σε επιτροπές συγγραφέων. Είναι τακτικό μέλος του Κύκλου του Παιδικού βιβλίου, ενώ μες στα χρόνια έχει λάβει τιμητικές διακρίσεις για τα έργα του.

Εργογραφία:

«Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ», εκδόσεις Παππάς, 2007                                            

«Το μυστικό της Δαγκάνας (εκδόσεις Πολιτιστικού Ιδρύματος Τραπέζης Κύπρου κατόπιν βράβευσής του από τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού και Νεανικού βιβλίου), 2008                                                                              

«Το Χαμένο ταίρι», Εκδόσεις Ακρίτας, 2009                                                                    

«Τα Τίμια δώρα», ΄Ηρα Εκδοτική, 2013                                                               

«Το δέκατο έβδομο κιβώτιο», Εκδόσεις Πατάκη, 2014

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Στο Αιτωλικό, ένα πανέμορφο νησάκι μέσα στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, πιτσιρικάς γύρω στα 9-10 χρονών με ένα σουρωτήρι-στραγγιστήρι μαζί με καμιά δεκαριά παιδιά να προσπαθούμε να ψαρέψουμε με δόλωμα μικρά ψωμάκια…

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ως ενήλικος ανασύρω πάντα από τη μνήμη μου παιδικές αναμνήσεις, γιατί χωρίς αυτές θα αποστεωνόμουν, θα έπασχα από «λειψυδρία»… με απρόβλεπτα αποτελέσματα για την περαιτέρω πορεία μου.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που έχουμε ακόμα να πούμε πολλά και δε μας φτάνει η μέρα να τα λέμε… ευτυχώς!!!

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ασπίδες πάντα κατασκευάζουμε, από ανάγκη. Χωρίς άμυνα θα καταρρέαμε πριν ακόμα «πολεμήσουμε». Τώρα πόσο ανθεκτικές θα είναι αυτές κι αν θα μας γλιτώσουν σε μια επερχόμενη σύγκρουση, κανείς δεν ξέρει… Είναι κάτι σαν τους αερόσακους του αυτοκινήτου που πασχίζεις να έχεις πολλούς και σε διαφορετικά σημεία αλλά εύχεσαι να μη χρειαστεί ποτέ να διαπιστώσεις αν ανοίγουν την κατάλληλη στιγμή…

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η αδιακρισία και το απότομο φέρσιμο, κι αυτό δεν είναι θέμα γνώσεων αλά ουσιαστικής παιδείας…

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Για να τιμήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν δεν αγαπάς τη μέρα σου, σημαίνει ότι έχεις απολέσει από καιρό εσένα τον ίδιο…

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Διονύση, τον πιο παραγωγικό δοσμένο στο έργο του;

Δε νομίζω ότι είναι θέμα εποχής αλλά συγκυρίας. Η έμπνευση έρχεται και σε βρίσκει απρόσμενα, ευκαιριακά, όπως η καταιγίδα που κανείς δεν είχε προβλέψει ακόμα κι αν επιστράτευσε τα καλύτερα μηχανήματα πρόβλεψης. Τότε μπαίνεις στον «χορό» και τα δίνεις όλα επιδιώκοντας «ή τη ζήση ή τη θανή»…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Εμείς και μόνο εμείς. Κι όταν λέω εμείς δεν εννοώ την αυτού μεγαλειότητά μας αλλά τους ανθρώπους που διαμορφώνουμε και μας διαμορφώνουν, το περιβάλλον μας μικρόκοσμο και μακρόκομο…

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Δε διακρίνω τον λόγο σε είδη που με συναρπάζουν περισσότερο ή λιγότερο, γιατί πολύ απλά κι ελπίζω και ταπεινά, υπηρετώ τον λόγο, κι αν γράφω πεζά για ενήλικες και παιδιά, διαβάζω ποίηση, εμπνέομαι, σκέφτομαι και δημιουργώ… εν αρχή εστί ο λόγος λοιπόν, ευτυχώς!!!

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Από τα παραμύθια δε θα έστελνα στους ουρανούς το κοριτσάκι με τα σπίρτα γιατί πολύ με λύπησε η φυγή αυτής της μικρής ηρωίδας παρόλο που έτρεξε στην αγκαλιά της γιαγιάς της. Θα την άφηνα να ζει εδώ στον κόσμο μας και είμαι σίγουρος πως θα τα κατάφερνε μια χαρά με την ισχυρή της θέληση και το τσαγανό της…

Για τους ίδιους λόγους ακριβώς θα γιάτρευα την μαντάμ Ορτάνς από τον «Ζορμπά» του Καζαντζάκη. Πιστεύω ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε με τη φιλοσοφία της να φέρει πολλές ανατροπές σε έναν κόσμο με τόσα στεγανά και αγκυλώσεις.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Απαιτεί πειθαρχία όταν πάρεις φόρα να γράψεις, σε θέλει λειτουργό της, λειτουργεί, όμως αυτόματα, καθώς σε οδηγεί σε ανεξερεύνητα μονοπάτια που δεν είχες καν φανταστεί ότι θα μπορούσες να τα διαβείς… αυτή είναι και η ηδονή της γραφής και της συγγραφής…

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δεν επιλέγω ένα καλοξυσμένο μολύβι για ευνόητους λόγους σε μια εποχή που η τεχνολογία μας έχει τροφοδοτήσει με ανεξίτηλο-τις περισσότερες φορές- μελάνι». Δεν επιλέγω ούτε μια νέα γραμματοσειρά. Επιμένω κλασικά πια για μένα να γράφω σε Arialgreek γραμματοσειρά και μέγεθος γραμμάτων 12 μάλιστα, κάθε άλλο με ξενίζει και με αποπροσανατολίζει από τον στόχο μου και το πρόγραμμά μου…

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Επειδή τον τελευταίο καιρό έχει κυκλοφορήσει από τη σειρά Περιστέρια των εκδόσεων Πατάκη το νέο μου παιδικό μυθιστόρημα «Το δέκατο έβδομο κιβώτιο» που αφορά στα γλυπτά του Παρθενώνα που προσπάθησε να μεταφέρει πριν διακόσια και πλέον χρόνια ο ΄Ελγιν στην Αγγλία και στο ναυάγιο του πλοίου του στον Αβλέμονα, θα αναφέρω τους τελευταίους στίχους ενός εκπληκτικού ποιήματος της Κικής Δημουλά με τίτλο: «Βρετανικό μουσείο (Ελγίνου μάρμαρα)». Στην ερώτηση για ποιο λόγο στην αίθουσα του Βρετανικού μουσείου ανταμώνουν κάθε βράδυ η Καρυάτιδα με τον θεό Διόνυσο η ποιήτρια με την αστείρευτη φαντασία ομολογεί:

Τις χειμωνιάτικες βραδιές
και τις εξαίσιες του Αυγούστου νύχτες
τους βλέπω,
απ' τα ψηλά να κατεβαίνουν βάθρα τους,
της μέρας αποβάλλοντας το τυπικό τους ύφος,
με νοσταλγίας στεναγμούς και δάκρυα
τους Παρθενώνες και τα Ερεχθεία που στερήθηκαν
στη μνήμη τους με πάθος ν' ανεγείρουν.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη 

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… δεν έζησες μάταια, δεν έζησες άδοξα, έζησες τη ζωή πίνοντας το ποτήρι μονορούφι ως τον πάτο, χάρηκες το ποτό και την επίγευση που απομένει εσαεί ακόμα και μετά τη φυγή σου απ’ το μέγα δείπνο αυτής της ζωής…

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Κατά την πορεία αυτής της συνέντευξης μιλήσαμε πολύ για τη ζωή, τη σημασία της και τον ρόλο μας σ’ αυτήν. Θα προτείνω λοιπόν ασυζητητί το «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι. Πέρα από τη συγκεκριμένη θεματική αυτή η ταινία είναι ένας ύμνος στον άνθρωπο που σαν μικρός θεός μπορεί να ανατρέψει τα πάντα με τη θέλησή του, μια συμφορά να την κάνει ευτυχία και μια Δευτέρα Κυριακή…

Σας ευχαριστώ θερμά για τις πολύ ωραίες ερωτήσεις…

Διονύσης Λεϊμονής

email: leimont@gmail.com

http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=694792