Πλάθω το πρόσωπό σου.
Ξανά και ξανά.
Συνέχεια.
Πάντα.
Για πάντα.
Ξέρω πως είναι να μιλάς στ’αστέρια.
Αστροφεγγιά,
Μονάχη μου, συντροφιά.
Για’κείνον,
Πάλι μ’ακούς, να μιλώ δυνατά.
Μα απόψε,
Σου ζητώ μια χάρη.
Σε παρακαλώ, μίλα με τον ουρανό.
Πες του,
Δυνατά να βρέξει.
Να λουστώ με τις ψιχάλες.
Να κρυφτώ.
Να παρασυρθώ.
Να χαθώ.
Να μην ξεχωρίζω τα δάκρυα από τ’αναφιλητά.
Να μη σχηματίζω νέες φράσεις.
Αφού όλες για ‘κείνον,θα’ναι.
Μα εκείνος,
Άφαντος.
Μια ζωή.
Ο πιο απρόσμενος επισκέπτης.
Στη ζωή.
Όταν έρχεται,
Κλειδώνει.
Όσα νιώθω.
Όσα είμαι.
Όταν φεύγει, τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Ψάχνω λέξεις.
Να σου περιγράψω,
Πως είναι,
Το «τίποτα»
Και
Το «όλα».
Μαζί;