Όλα ήταν έτοιμα!
Αυτό για το οποίο εργαζόμασταν σκληρά όλο τον χρόνο, είχε φτάσει!
Τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ!

Πολύ πολύ ψηλά, στον κήπο τ' ουρανού, ψηλότερα από κει που φτερουγίζουν τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης, ψηλότερα από κει που κρύβονται οι χαρταετοί που το 'σκασαν, ψηλότερα ακόμα κι από κει που το ουράνιο τόξο σκαρώνει ζωγραφιές με τα χρωματιστά κραγιόνια του, ζει μια μεγάλη οικογένεια από συννεφάκια.

Έμεναν πέντε μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και όλα ήταν ακόμη καταπράσινα. Όσο μακριά και αν έβλεπες δεν υπήρχε ούτε μια χιονονιφάδα.

Κράτα μου σφιχτά το χέρι...

και καθόλου μη μ’ αφήνεις,

πρώτη μέρα στο σχολείο

πόση σιγουριά μου δίνεις!

Όταν έκλεισε το βράδυ η βιτρίνα των δώρων της Πρωτοχρονιάς, πίσω από τα σκοτεινά της κρύσταλλα, έγινε μια τρανή συνωμοσία.
Αρχηγός της συνωμοσίας ήτανε μία μεγάλη κούκλα, με ξανθά μαλλιά, με γαλανά μάτια, γεμάτα καλοσύνη και με κατακόκκινα μάγουλα, που καθώς μιλούσε στο λαό των άλλων παιγνιδιών, κοκκίνιζαν ολοένα περισσότερο από το θυμό της.

«…Όταν ήμουνα παιδί, έτρεχα ώρες ατέλειωτες στην στέπα, κυνηγώντας το ουράνιο τόξο… Τώρα ξέρω… Το ουράνιο τόξο είναι φτιαγμένο απ’ όλα τα όνειρα των παιδιών, απ’ όλα τα ποιήματα και τα παραμύθια των λαών. Το ουράνιο τόξο είναι ολάκερη η παιδική λογοτεχνία του πλανήτη μας, καμωμένο από τη αγάπη, τη φιλία, την καλοσύνη που είναι μέσα στα βιβλία για τους νέους. Όσο πιο όμορφα τα βιβλία για τους νέους ανθρώπους τόσο πιο λαμπερό το ουράνιο τόξο, το σημείο της ειρήνης πάνω από τον κόσμο».

ΝΤΟΡΖΙΝ ΓΚΑΡΜΑΑ

(Ποιητής από την Μογγολία)

Στο σπίτι μας όλοι δουλεύουν. Έχουν μοιραστεί τις δουλειές. Ο πατέρας ψωνίζει κρέας και ψωμί. Η μητέρα ψωνίζει ό, τι χρειάζεται το σπίτι, και το 'χει το μπακάλικο. Είναι της «μπακαλικής», όπως λέει εκείνη και γελά. Η γιαγιά έχει πει πως καταλαβαίνει τη γλώσσα των ψαριών.

Η Κατερίνα έλυσε τις κορδέλες του μεγάλου της καπέλου.
Μόλις γύρισε από την εκκλησιά και τα ακόμα τα λόγια του παπά βουίζανε στ' αυτιά της.

Ο αέρας φυσούσε μανιασμένος ακόμα και μες στα σοκάκια της πόλης κάνοντας το περπάτημα της Νόρας περισσότερο δύσκολο. Το μάλλινο φόρεμά της ανέμιζε στην κατεύθυνσή του, το ίδιο και τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά της κρύβοντας το πρόσωπό της το οποίο ήταν παγωμένο και σφιχτό από το κρύο που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες.

Ο παππούς μάζεψε τα παιδιά γύρω του και –σαν παραμύθι- άρχισε να λέει: