Από την πρώτη στιγμή ύπαρξης ενός παιδιού οι γονείς αποκτούν προσδοκίες για το μέλλον του, οι οποίες κατά βάση ακολουθούν τα δικά τους όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν πότε. Όμως δεν είναι μόνο οι γονείς που καθοδηγούν με τα λόγια και τη στάση τους τα παιδιά, αλλά και η ίδια η κοινωνία, στην οποία μεγαλώνουν. Έτσι η συμπεριφορά, τα θέλω μέχρι και οι σκέψεις τους καθορίζονται από όσα επιτάσσουν οι κανόνες που τους επιβάλλονται. Και το ερώτημα που γεννάται είναι πόσο τελικά ελεύθερα παιδιά μεγαλώνουμε; Μελλοντικούς ενηλίκους που θα ζήσουν τη ζωή που θέλουν και θα περιτριγυρίζονται από ανθρώπους που αυτά επιλέγουν;
Οι γονείς με τον τρόπο τους προσδοκούν από το παιδί να είναι υγιές, ανεξάρτητο, να πετύχει σε όλους τους τομείς της ζωής του, κάτι που θα το οδηγήσει στην πραγματική ευτυχία. Ποιός όμως μπορεί να καθορίσει ποια είναι η ευτυχία; Γιατί για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική. Αλλά και κατά πόσο μπορεί να είναι κάποιος άνθρωπος επιτυχημένος σε όλους του τους τομείς; Γιατί η αποτυχία είναι μέσα στη ζωή και μέσα από αυτή μαθαίνουμε και γινόμαστε ακόμη καλύτεροι.
Από την αρχή λοιπόν της ζωής του παιδιού έρχονται τα πρώτα θέλω και πρέπει από πλευράς των γονιών που συνοδεύονται με τα πρώτα άγχη. Αν θηλάζει, αν κοιμάται μόνο του, αν περπάτησε ή αν μίλησε νωρίς. Μια θέληση να γίνουν όλα νωρίς, η οποία πηγαίνει παρέα με μια υπόγεια σύγκριση. Σύγκριση με άλλα παιδιά του οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος. Κι ενώ τα χρόνια περνούν οι προσδοκίες αλλάζουν στo αν το παιδί είναι πρώτο στο σχολείο ή σε κάποια δραστηριότητα -γιατί οφείλει να είναι πρώτο. Βλέπουν λοιπόν το παιδί σαν ένα μέσο για να εκπληρώσουν το δικό τους όνειρο, να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Να λένε πόσο καλοί γονείς είναι. Ξεχνούν όμως πολλές φορές την ηλικία του και τις αντίστοιχες δυνατότητές του.
Γι’ αυτό το λόγο γίνονται ανελαστικοί προς οτιδήποτε αποκλίνει από την εικόνα αυτή που έχουν φανταστεί για το παιδί τους. Έτσι το παιδί εγκλωβίζεται σε ένα ρόλο που του έχει δοθεί και δεν μπορεί να βγει έξω από τα όρια. Ενώ αν ποτέ προσπαθήσει να το κάνει αυτό το αποκαλούν απείθαρχο και η σύγκριση με άλλα παιδιά που είναι υπάκουα και σωστά στις «υποχρεώσεις» τους είναι δεδομένη!
Η στάση τους όμως αυτή καταπιέζει τα παιδιά τους και τα γεμίζει με άγχος και θλίψη, όταν δεν πετυχαίνουν τους στόχους που οι γονείς τους τους επέβαλαν. Αλλά το πρόβλημα δε σταματά μόνο εκεί. Τα παιδιά μεγαλώνουν και κάνουν επιλογές ζωής που επιλέχθηκαν ακούσια κι όχι εκούσια. Επιλογή επαγγέλματος, φίλων, συντρόφου ακόμη και τόπου κατοικίας. Υπάρχουν ενήλικες που παντρεύονται και κάνουν παιδιά μόνο και μόνο γιατί το επιτάσσει η κοινωνία ή γιατί θέλουν να δουν την ικανοποίηση στα μάτια των γονιών τους. Δεν αποφασίζουν να ζήσουν σε μέρη μακρινά για να μην αφήσουν μόνους τους γονείς τους. Απορρίπτουν επαγγέλματα γιατί δεν τους προσδίδουν κύρος... Πόσο χαμένοι άραγε δε βγαίνουν οι ίδιοι, αλλά και τα υπολοιπα μέλη της κοινωνίας καθώς δεν αποτελείται από πλήρεις κι ευτυχισμένους ανθρώπους; Γιατί η ευτυχία είναι το παν για κάθε άνθρωπο, αλλά και το κοινωνικό σύνολο.
Ας αφήσουμε τα πρέπει και τα θέλω μας που αφορούν το μέλλον των παιδιών μας στην άκρη κι ας ακούσουμε τα όνειρα τους. Γιατί η κοινωνία θα αλλάξει μόνο όταν οι άνθρωποι ακούσουν την καρδιά τους. Όταν επιλέξουν αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους και φυσικά δεν εναντιώνεται στους νόμους
Καλλιόπη Ουζούν -Ανδρέου
Φιλόλογος,Ειδική Παιδαγωγός - Συγγραφέας
Συγγραφέας του βιβλίουΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΦΤΕΡΟ
Mobile:+30 6975810300,
e-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
FACEBOOK
TWITTER
INSTAGRAM
PINTEREST
YOUTUBE
LESVOS.PRO
CONTACT US
