Στο σπίτι μας όλοι δουλεύουν. Έχουν μοιραστεί τις δουλειές. Ο πατέρας ψωνίζει κρέας και ψωμί. Η μητέρα ψωνίζει ό, τι χρειάζεται το σπίτι, και το 'χει το μπακάλικο. Είναι της «μπακαλικής», όπως λέει εκείνη και γελά. Η γιαγιά έχει πει πως καταλαβαίνει τη γλώσσα των ψαριών.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ΄ ένα χωριό μια φτωχή γριούλα, που είχε μαζέψει μια μερίδα φασόλια κι ετοιμαζόταν να τα μαγειρέψει. Άναψε λοιπόν φωτιά, και για να φουντώσουν οι φλόγες πιο γρήγορα, έριξε μια χούφτα άχυρο.

Τα παιδάκια ήρθανε
στο σχολειό και πάλι,

Κάθε μέρα στο σχολειό με τους φίλους θα βρεθώ,
που 'ναι όλοι τους παιδιά πρόσχαρα και γελαστά.

Πολύ πολύ ψηλά, στον κήπο τ' ουρανού, ψηλότερα από κει που φτερουγίζουν τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης, ψηλότερα από κει που κρύβονται οι χαρταετοί που το 'σκασαν, ψηλότερα ακόμα κι από κει που το ουράνιο τόξο σκαρώνει ζωγραφιές με τα χρωματιστά κραγιόνια του, ζει μια μεγάλη οικογένεια από συννεφάκια.

Σεπτέμβρης! Μύρισε χώμα νοτισμένο, μύρισε σχολείο!...

Η πρότασή μου γι’ αυτόν τον μήνα έχει διάθεση νοσταλγική…

Όσοι ανήκετε στη γενιά των 30+ θα με καταλάβετε…

Μια φορά στο Πιομπίνο έβρεξε κουφέτα. Πέφταν κάτω σαν χοντροί κόκκοι χαλάζι, αλλά ήταν όλα τα χρώματα: πράσινα, τριανταφυλλιά, βυσσινιά και μπλε.

Μια μέρα συνάχτηκαν όλα τα πουλιά και συμφώνησαν να βάλουν τα παιδιά τους στο σχολείο να μάθουν γράμματα. Ήβραν και δάσκαλο και τον διόρισαν. Άνοιξε το σχολείο κι επήραν τα παιδιά τους και τα έγραψαν.

Ο αέρας φύσαγε σα γύφτος. Έλεγες πως βάλθηκε ν’ ανάψει κάπου μια θεόρατη φωτιά για να ζεστάνει τον κόσμο. Γιατί κρύωνε ο καημένος ο κόσμος τούτο το φθινόπωρο.

Κράτα μου σφιχτά το χέρι...

και καθόλου μη μ’ αφήνεις,

πρώτη μέρα στο σχολείο

πόση σιγουριά μου δίνεις!