Καμπανούλες, καμπανούλες,
κρεμαστές μικρές χαρούλες,

Τα μικρά ξωτικά του Δάσους αγναντεύουν από μακριά τα πολύχρωμα λαμπιόνια, που αναβοσβήνουν μαγικά στις γειτονιές των πλουσιόσπιτων.

Ο αέρας φυσούσε μανιασμένος ακόμα και μες στα σοκάκια της πόλης κάνοντας το περπάτημα της Νόρας περισσότερο δύσκολο. Το μάλλινο φόρεμά της ανέμιζε στην κατεύθυνσή του, το ίδιο και τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά της κρύβοντας το πρόσωπό της το οποίο ήταν παγωμένο και σφιχτό από το κρύο που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες.

Είμαι μυθιστοριογράφος και νομίζω πως μια «ιστορία» την έπλασα μόνος μου. Γιατί γράφω «νομίζω», αφού το ξέρω πως εγώ την έπλασα; Κι όμως πάντα μου 'ρχεται στο μυαλό ότι αυτό έχει συμβεί κάπου και κάποτε, και συνέβη ακριβώς την παραμονή των Χριστουγέννων, σε κάποια πελώρια πόλη και σε τρομακτικό κρύο.

Κούρνιασε το φεγγάρι στη ζεστή αγκαλιά του ουρανού και χαμήλωσε τα ασημένια του βλέφαρα στη γη. Σκόρπισε τριγύρω σκόνη χρυσή, παραμύθι να υφάνει με τις χρυσές κλωστές των αστεριών...

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή πόλη, ζούσε ένα αγόρι που το 'λέγαν Φίλιππο. Ο Φίλιππος έμενε με την μητέρα του και ήταν πολύ φτωχός. Για να βγάζει λοιπόν τα προς το ζην, γυάλιζε παπούτσια στο δρόμο.

-Πρόσεχε, πρόσεχε! Θα κάψεις τα δαχτυλάκια σου, είπε ο φύλακας άγγελος της Μιμής όταν εκείνη άνοιξε τον φούρνο να δει αν ψήθηκαν τα μελομακάρονα.

Μεγάλη αναστάτωση επικρατούσε στην Ουρανοχώρα. Όλα τα αστεράκια προετοιμάζονταν για τη Μεγάλη Νύχτα. Μα τι ακριβώς θα συνέβαινε;

Όταν έκλεισε το βράδυ η βιτρίνα των δώρων της Πρωτοχρονιάς, πίσω από τα σκοτεινά της κρύσταλλα, έγινε μια τρανή συνωμοσία.
Αρχηγός της συνωμοσίας ήτανε μία μεγάλη κούκλα, με ξανθά μαλλιά, με γαλανά μάτια, γεμάτα καλοσύνη και με κατακόκκινα μάγουλα, που καθώς μιλούσε στο λαό των άλλων παιγνιδιών, κοκκίνιζαν ολοένα περισσότερο από το θυμό της.

Έμεναν πέντε μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και όλα ήταν ακόμη καταπράσινα. Όσο μακριά και αν έβλεπες δεν υπήρχε ούτε μια χιονονιφάδα.