Το ποιημα «Λέσβος» του Κώστα Βάρναλη δημοσιεύτηκε το 1913 στο περιοδικό «Γράμματα» :

ΛΕΣΒΟΣ
I
Ω που βυθάς πάντα θερμά τα αιθέρια
στα σμαραγδά σου ανάγυρτα, σαν κρίνοι
χιονάτα περιστέρια προς την κρίνη
της ηδονής, εσένα, την Κυθέρεια
σου φέρνουνε! Ζευγάρια περιστέρια
με καημό που τα ογρά τους μάτια κλείνει,
φιλιούνται απάνω στην παρθένα κλίνη,
που κλήμα με τσαμπιά ισκιώνει τη στεριά!
Κι ω κόρη εσύ γλυκιά της Μυτηλίνης,
την ακριβή σιωπή σου μην τη λύνεις,
θεία ζώνη κεντημένη απ' των Ιμέρων
τα ματωμένα δάχτυλα να βάνει
γύρω νέφη ονείρου το λιβάνι
των κινημάτων σου όλων των ημερών!

II
Μυρωδικά της Αραβίας θα καίω
πάνω στη ροδοστέφανη θυμέλη
κι αλειμμένα τα χείλια μας με μέλι
θα διαβάζουν τον ερωτάρη Αλκαίο
ή τον ισόθεο κύξνο το Διρκαίο
από χρυσή περγαμηνή! (Τα μέλη
τ' άπλερα πρώτα ν' απλωθούνε μέλει
σε κόκκινα χαλιά). Και με το νέο
στόμα θε να σου δίνω σύκα, όσο έχει
ο λύχνος απ' το λάδι φως να πίνει
κι η φαντασιά στα σκοτεινά σαν τρέχει,
θα βάθεται στοευωδιακό ψυμμύθι,
όπου μ' αυτό ψες βράδυ το ρουμπίνι
το φλογάτον η ρώγα σου εμιμήθη