Κούρνιασε το φεγγάρι στη ζεστή αγκαλιά του ουρανού και χαμήλωσε τα ασημένια του βλέφαρα στη γη. Σκόρπισε τριγύρω σκόνη χρυσή, παραμύθι να υφάνει με τις χρυσές κλωστές των αστεριών...

Τα παλιά τα χρόνια ζούσε σε μια μακρινή χώρα ένα πολύ ευτυχισμένο πριγκιπόπουλο. Όλη την ώρα γελούσε και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε, όπως τα διαμάντια στις αχτίδες του ήλιου.

Τα μικρά ξωτικά του Δάσους αγναντεύουν από μακριά τα πολύχρωμα λαμπιόνια, που αναβοσβήνουν μαγικά στις γειτονιές των πλουσιόσπιτων.

Μια φορά σ' ένα δάσος έπιασε μια τόσο δυνατή μπόρα, που δεν είχε ξαναγίνει. Τα σύννεφα πάλευαν στον ουρανό με βογκητά, βροντές, με χτυπήματα, κεραυνούς, αστραπές, κι έριχναν ποτάμι τη βροχή.

Είμαι μυθιστοριογράφος και νομίζω πως μια «ιστορία» την έπλασα μόνος μου. Γιατί γράφω «νομίζω», αφού το ξέρω πως εγώ την έπλασα; Κι όμως πάντα μου 'ρχεται στο μυαλό ότι αυτό έχει συμβεί κάπου και κάποτε, και συνέβη ακριβώς την παραμονή των Χριστουγέννων, σε κάποια πελώρια πόλη και σε τρομακτικό κρύο.

Σεπτέμβρης! Μύρισε χώμα νοτισμένο, μύρισε σχολείο!...

Η πρότασή μου γι’ αυτόν τον μήνα έχει διάθεση νοσταλγική…

Όσοι ανήκετε στη γενιά των 30+ θα με καταλάβετε…

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή πόλη, ζούσε ένα αγόρι που το 'λέγαν Φίλιππο. Ο Φίλιππος έμενε με την μητέρα του και ήταν πολύ φτωχός. Για να βγάζει λοιπόν τα προς το ζην, γυάλιζε παπούτσια στο δρόμο.

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

Καμπανούλες, καμπανούλες,
κρεμαστές μικρές χαρούλες,

-Πρόσεχε, πρόσεχε! Θα κάψεις τα δαχτυλάκια σου, είπε ο φύλακας άγγελος της Μιμής όταν εκείνη άνοιξε τον φούρνο να δει αν ψήθηκαν τα μελομακάρονα.