Σύντομο Βιογραφικό

Η Μαίρη Παναγιώτου γεννήθηκε στο χωριό Άγναντη Φθιώτιδος στις 12 Απρίλη 1950 και ζει μόνιμα στο Χαλάνδρι Αττικής. Έχει εργασθεί δέκα πέντε χρόνια ως δασκάλα Αγγλικής γλώσσας και ασχολείται με την Αρχαία Κλασική Γραμματεία. Ανήκει στην γενιά που γαλουχήθηκε μέσα στους πολλούς εκσυγχρονισμούς της μεταπολεμικής περιόδου οι οποίοι οδήγησαν με γρήγορους ρυθμούς την κοινωνία σε καταναλωτική. Πιστεύει πως ο σκοπός του ανθρώπου είναι να αφήνει πίσω του έργο για να αποπληρώνει το επίγειο ταξίδι του και να μένει κληρονομιά στους απογόνους. Αισθάνεται ευγνώμων που ζει στις απαρχές της τρίτης χιλιετίας και ελπίζει στην τελειοποίησή της ως υποψιασμένη πολίτης.

Εργογραφία:

"Φωτεινή, όπως φως," Εκδόσεις Όστρια Βιβλίο (2013)

"Το ταξίδι της ζωής," Εκδόσεις Όστρια Βιβλίο (2013)

"Πρόγονοι και απόγονοι," Εκδόσεις Όστρια Βιβλίο (2012)

"Το ταξίδι της ζωής," Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος (2010)

"Πρόγονοι και απόγονοι," Ιδιωτική Έκδοση (2008)

Αναμένεται, τον Νοέμβριο του 2014, το τέταρτο μυθιστόρημά της.

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η καλύτερη παιδική μου ανάμνηση όταν η γιαγιά μου Μαρία, το όνομα της οποίας φέρω, με φώναξε ένα απόγευμα για να αφήσει παρακαταθήκη τα τραγούδια που είχε χορέψει νύφη. Αφού τα είπαμε περίπου είκοσι φορές και τα έμαθα καλά, της φίλησα το χέρι και την καληνύχτισα. Δύο ώρες αργότερα έπαθε βαρύ εγκεφαλικό και την επομένη έφυγε για τον παράδεισό της.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Όταν έγινα είκοσι πέντε ετών, ο πατέρας μου με φώναξε να μου πει κάτι σπουδαίο. ''Άκου παιδί μου, η γυναίκα φθάνοντας στα σαράντα της, δύο πράγματα μπορεί να πάθει. Ή να γίνει θύμα της μόδας ή να γίνει μια σπουδαία κυρία. Φρόντισε να με κάνεις υπερήφανο.'' Το κρατώ ως φυλακτό και το προσπαθώ.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Δεν τις συζητώ με κανέναν διότι είναι τόσο προφητικές που θα με περάσουν για θεότρελη.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Η λογική είναι μια εξαιρετική ασπίδα, το ''μέτρον άριστον'' και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ορισμένως.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η πονηριά και η κακία.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το φως του ήλιου που κάνει φωτοσύνθεση και αντικρίζουμε το υπέροχο πράσινο της φύσης, ο καθάριος ουρανός που μας αγκαλιάζει.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Μαίρη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Το καλοκαίρι διότι το φως με εμπνέει.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η συνέχειά της για την οποία μας χρησιμοποιεί.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το άριστο μυθιστόρημα επειδή μας διδάξει, ψυχαγωγεί, παραδειγματίζει, δίνει λύσεις.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Κανέναν, κάθε ήρωας έχει λόγο ύπαρξης, όπως κάθε όν πάνω στην γη σαρκοφάγο ή μη, έχει λόγο ύπαρξης. Θα προτιμούσα να δημιουργήσω έναν νέο χαρακτήρα.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Ναι, η πειθαρχία είναι απαραίτητη διότι αυτή μας οδηγεί σωστά, εμάς τους συγγραφείς μας πάει εκεί που πρέπει κι όχι εκεί που θέλουμε.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Λατρεύω το μολύβι αλλά είμαι υποχρεωμένη να γράφω σε laptop.

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

“Δεν είναι ανάγκη να σ' αγαπούν για να ζεις.... όχι... Είναι απαραίτητο, όμως,                   

 ν’ αγαπάς. Και σε διάλεξα γ’ αυτό.” Οδυσσέας Ελύτης.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη  

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…θα κατορθώσεις τελικά να βάλεις ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της κοινωνίας.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

''Tο ποτάμι που δακρύζει,'' διότι η εικόνα που νεκρού που μεταφέρεται στην βάρκα, μας δείχνει πως η Φύση καταπίνει τα πρόσωπα, τα αποσύρει για να τα ξαναγεννήσει και δι' αυτού να παραμένει κι ή ίδια νέα.

Σας ευχαριστώ για τις υπέροχες ερωτήσεις κι εύχομαι καλή επιτυχία στο περιοδικό σας.

http://www.ostriavivlio.com/index.php?page=shop.browse&option=com_virtuemart&Itemid=87