Σύντομο Βιογραφικό

Η Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1968. Η καταγωγή της είναι από τον Πόντο και την Κρήτη. Σπούδασε Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων, στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από το 1991 έχει εργαστεί σε διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς και σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, με αντικείμενο την εκπαίδευση και την ευαισθητοποίηση σε θέματα πολιτισμού και περιβάλλοντος. Από το 2003 εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Παράλληλα, συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους, πολιτιστικούς οργανισμούς και ιδρύματα σε συγγραφικές, εκπαιδευτικές, ψυχαγωγικές και επιμορφωτικές παραγωγές που αφορούν στα παιδιά και σε όσους απευθύνονται σε αυτά. Από το 1999 αρθρογραφεί στο παιδικό ένθετο «Οι Ερευνητές πάνε παντού» της εφημερίδας Καθημερινή.

Στο συγγραφικό της έργο συγκαταλέγονται, μεταξύ άλλων, το βιβλίο «Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη» (Πατάκης, 2011), που τιμήθηκε με το Βραβείο Παιδικού Βιβλίου Γνώσεων 2012 από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Επίσης, τα βιβλία «Παραμύθια της Ίμβρου» και «Το Αλφαβητάρι της Αγίας Σοφίας» (Ακρίτας, 2005 και 2008 αντίστοιχα) και τα βιβλία «Μην τρως τη μαμά μου!», «Εδώ Νηπιαγωγείο» και «Εδώ Προνήπιο» (Παπαδόπουλος, 2014, 2009 και 2010 αντίστοιχα). Είναι παντρεμένη με τον Κώστα Χριστοφορίδη και έχουν ένα γιο, το Νικηφόρο.

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η εικόνα του Λιβυκού πελάγους. Όταν ήμουν μικρή, περνούσαμε τα καλοκαίρια μας στην Κρήτη, στο μετόχι του παππού και της γιαγιάς, στη θέση Άγιος Αντώνιος Μακρύ Γιαλού Λασιθίου. Ο παππούς έδενε διπλό ένα χοντρό σκοινί στο πιο ψηλό και γερό κλαδί μιας χαρουπιάς και έφτιαχνε μια κούνια με τσουβάλι, από αυτά που χρησιμοποιούσαμε στο λιομάζωμα. Ήταν σαν μια μεγάλη χούφτα αυτή η αυτοσχέδια κούνια, μ' ένα μιντεράκι υφαντό από τον αργαλειό της γιαγιάς μέσα, για να είναι μαλακιά. Κουνιόμασταν με τις ώρες, εναλλάξ με τον αδερφό μου και βλέπαμε μπροστά μας το Λιβυκό να αχνίζει, μεγάλα καράβια να περνάνε στ' ανοιχτά, που ίσως με κάποιο από αυτά να ταξίδευε κι ο μπαμπάς μας. Αυτή η "αγαπημένη αίσθησις", που θα έλεγε και ο μέγας Καβάφης, επανέρχεται μέσα μου όταν βλέπω παιδιά να κουνιούνται στις παδικές χαρές. Και λυπάμαι που, ενώ, συχνά πυκνά πλέον κουνώ και τον δικό μου γιο, δεν μπορώ να του προσφέρω αυτήν τη θέα...

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τα ταξίδια που έχω κάνει σε τόπους, σε τρόπους, σε γραφές, σε βίους και σε ανθρώπους. Κάθε ταξίδι ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου. Ανασκαλεύει το παρελθόν, ενδυναμώνει το παρόν και κυοφορεί το μέλλον. Δεν είναι ίσως πολλά σε αριθμό, είναι όμως βαθιές εισπνοές που οξυγονώνουν τη ζωή μου και δίνουν αφορμές γέννησης και νόημα ύπαρξης σε ό,τι είμαι, δημιουργώ, λειτουργώ και προσφέρω.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Είναι μοναχικές στιγμές, όταν συμβαίνουν. Γίνονται διαπροσωπικές, όταν ξεθυμαίνουν. Την ώρα και τη διεργασία του απολογισμού μοιράζομαι, συνήθως, εκεί χρειάζομαι τον καθρέπτη. Και καθρέπτης είναι πάντα ένα άλλο Πρόσωπο. Ο άνθρωπος, «ο αναθρών ά όπωπε», που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, «αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει». Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι έχει πει ότι «Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που βλέπουν, εκείνοι που βλέπουν όταν τους δείχνουν και εκείνοι που δεν βλέπουν». Προσπαθώ να συναναστρέφομαι με τις δύο πρώτες κατηγορίες.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ασπίδες δεν έχουμε, ασπίδες φτιάχνουμε. Όπως και πειρασμούς γεννάμε, πειρασμούς πεθαίνουμε. Όλα είναι σχετικά στη ζωή μας. Όπως δεν μπορούμε να «μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι» γιατί «τα πάντα ρει», όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, έτσι και ό,τι λειτουργεί ως πειρασμός για έναν άνθρωπο, μπορεί να είναι πράγμα, ή πλάσμα, ή λογισμός αδιάφορος για κάποιον άλλο. Αλλά μήπως κάτι τέτοιο δεν είναι πιθανό να συμβεί και με τον ίδιο άνθρωπο, καθώς πορεύεται στο βίο του; Άλλοι οι πειρασμοί του παιδιού, άλλοι του εφήβου. Άλλοι του νέου, άλλοι του ώριμου. Άλλοι του μεσήλικα, άλλοι του γέροντα. Αυτό που κάνει το ταξίδι μας στη ζωή χαριτωμένο είναι οι ενσυνείδητες μας αλλαγές και το άγνωστό μας πεπρωμένο…

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Γειωμένη πορεύομαι γενικά. Αλλά όταν απογειώνομαι, βλέπω μόνο ψηλά, κοινωνώ τους αιθέρες. Τίποτα δεν μπορεί να με προσγειώσει. Απότομες αναταράξεις συμβαίνουν και έχουν σχέση με το Α το στερητικό: Αδικία, Ασχήμια, Αρρώστια, Αδυναμία…

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το φως, η φύση, το φυλαχτό της ενσυναίσθησης στο μέρος της καρδιάς. Το νόημα και ο αγώνας για το Ευ Ζην σε κάθε σου βήμα. Ό,τι σου δίνει θάρρος και αιτία για την επικράτηση του Καλού Καγαθού να πολεμάς.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Εύη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Αν υπαινίσσεστε τον Έρωτα, αυτός δεν έχει αλήθεια, δεν έχει εποχή, δεν έχει ηλικία. Είναι όλες οι αλήθειες, όλες οι εποχές και όλες οι ηλικίες μαζί. Αρκεί να έχουμε σώμα, μυαλό και ψυχή να τον αγκαλιάσουμε, να τον εμπεδώσουμε και να τον ψυχανεμιστούμε. Αλλιώς δίνει μια, ως γνωστόν διαθέτει φτερά, και από εδώ παν κι άλλοι…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Αυτό που κάθε άνθρωπος αποκαλεί Θεό του.

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Ο Λόγος, με Λάμδα κεφαλαίο, σ’ όποιο είδος κι αν κατοικοεδρεύει. Η Συγκίνηση δεν κάνει διακρίσεις, ή ενσκήπτει ή απορρίπτει…

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ποια είμαι εγώ που θα αλλάξω τα γραπτά της μοίρας, ακόμη κι αν αφορούν σε ήρωες της λογοτεχνίας; Μόνο τα δικά μου γραπτά αλλάζω, καμιά φορά και φίλων που μου ζητούν μια δεύτερη γνώμη!

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Η τέχνη της γραφής, η Λογοτεχνία, απαιτεί ό,τι κάθε τέχνη: Αφοσίωση. Αν η Μεγάλη Ιδέα της, το Όραμά της, δεν σου προκαλεί Έρωτα, ιερό Πάθος, δεν γεννιέται η Έμπνευση. Κι αν δεν προκύψει Έμπνευση, δεν αρκεί η πειθαρχία. Η πειθαρχία από μόνη της μπορεί να παράξει γραφή. Αλλά Λογοτεχνία πιστεύω πως θα δυσκολευτεί...

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Πάντα ξεκινώ από το μολύβι ή την πένα, ακόμη κι αν αυτό που θα γράψω είναι μερικές λέξεις - «κλειδιά». Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς το χαρτί. Ο υπολογιστής έρχεται μετά και κάνει τη «φασίνα». Αλλά το «γλυκό» έχει ετοιμαστεί με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο.

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

"Του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου,
και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου,
και του καιρού τ’ αλλάμματα που αναπαημό δεν έχου,
μα στο καλό κ’ εις το κακό περιπατούν και τρέχου,
και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη,
του Έρωτα η εμπόρεση και της φιλιάς η χάρη,
αυτάνα μ’ εκινήσασι τη σήμερον ημέρα
ν’ αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέρα
σ’ μια κόρη κ’ έναν άγουρο που μπερδευτήκα ομάδι
σε μια φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι".

Βιτσέντζου Κορνάρου, Ερωτόκριτος, Α΄, 1-10. Ερμής, 1985. 11.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…το Θαύμα θα συμβεί κι εσύ θα το αξιωθείς.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Ο Άγγλος Ασθενής», του Άντονι Μιγκέλα, με τον Ρέιφ Φάινς, την Κρίστιν Σκοτ Τόμας, τον Γουίλεμ Νταφόε, τη Ζυλιέτ Μπινός, τον Κόλιν Φερθ. Απλά Συνταρακτική.

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

blog: http://www.evitsitiridou.me

facebook: https://www.facebook.com/evi.tsitiridou