Τώρα, τώρα παιδάκι μου έρχομαι, φώναξε μέσα από την κουζίνα, και έτρεξε κοντά στο μικρό της. Πήρε το μωρό στην αγκαλιά της και εκείνο με ευχαρίστηση ρουφούσε το ζεστό γάλα. Πέρασε έτσι ένα τέταρτο της ώρας. Η κοπέλα κοίταζε το παιδάκι και άφησε την σκέψη της να πάει πολύ μακριά, να ταξιδέψει στο παρελθόν, στα δικά της παιδικά χρόνια.
Ήταν μικρή, πολύ μικρή, μόλις τριών χρονών όταν έχασε την μητέρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και από τότε άρχισαν τα βάσανα της. Ορφανή από μητέρα πήγε και εγκαταστάθηκε στο σπίτι της γιαγιάς της. Στην αρχή η μητέρα του πατέρα της την φερόταν καλά, αλλά όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα δυσκόλευαν.

Ο πατέρας της άρχισε να πίνει και να βγαίνει με άσχημες παρέες. Άρχισε να κυλάει χαμηλά και κάνεις δεν μπορούσε να σταματήσει αυτό το κατρακύλισμα. Η γιαγιά της άρχισε να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται ότι τα λίγα χρήματα που παίρνει από την σύνταξη της, δεν είναι αρκετά για να μεγαλώνει παιδιά. Και το κακό δεν σταμάτησε εδώ. Ήταν μαθήτρια στο δημοτικό σχολείο, όταν της είπαν ότι ο πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε. Εκείνη συνέχισε να ζει με την γιαγιά της, φτωχικά και πολύ μετρημένα, χωρίς πολυτέλειες και χαρές, όπως ζούσαν τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Ποτέ της δεν είχε ένα δώρο από τον πατέρα της, ούτε τις μεγαλύτερες γιορτές του χρόνου. Δεν την θυμόταν, αγνοούσε ότι υπήρχε.
-Καημένο κορίτσι, της έλεγε η γιαγιά της, πάνε και αυτά τα Χριστούγεννα και ο προκομμένος ο γιος μου δεν ήρθε να μας δει.
Έτσι πέρασαν αρκετά χρόνια. Η Κατερίνα πήγε πια στο γυμνάσιο και είχε αναλάβει όλο το νοικοκυριό του σπιτιού, και την άρρωστη και πολύ γριά γιαγιά της.

Ήταν το καύχημα της γειτονιάς της, και αν και πολύ μικρή άρχισαν να της κάνουν ένα σωρό προξενιές και προτάσεις για γάμο. Η γριά γυναίκα συχνά της έλεγε : άντε παιδί μου να παντρευτείς να σε δω αποκατεστημένη πριν κλείσω τούτα τα γέρικα μάτια. Δεν είναι καλή η μοναξιά, πρέπει να βρεις ένα καλό σύντροφο και να περάσεις μαζί του την σύντομη αυτή ζωή. Και έτσι έγινε, η Κατερίνα αρραβωνιάστηκε τον δάσκαλο και δεξιό ψάλτη της ενορίας τους, ένα θαυμάσιο νέο, από ευσεβέστατη οικογένεια. Οι γονείς του γαμπρού ξέροντας την ιστορία της, την αγκάλιασαν με αγάπη και κατανόηση. Στο γάμο της, μαζί με άλλους προσκαλεσμένους, σκέφτηκαν να καλέσουν και τον πατέρα της. Η κοπέλα έψαχνε με τις κόγχες των ματιών της, όλη την εκκλησία κατά την διάρκεια της τελετής, ελπίζοντας να δει την γνωστή φυσιογνωμία, αλλά εκείνος ούτε φάνηκε ούτε ακούστηκε.

Πέρασε αρκετός καιρός από την ημέρα του γάμου της. Η κοπέλα ήταν πραγματικά ευτυχισμένη. Για πρώτη φορά στην ζωή της ένοιωθε ότι την αγαπούν. Κοντά στον άνδρα της ξεχνούσε το φέρσιμο του πατέρα της.
Σε λίγο ένα σημαντικό γεγονός γέμισε χαρά τις ψυχές του ζευγαριού. Θα γινόταν μητέρα. Σίγουρα θα γίνουμε καλοί γονείς ψιθύριζε στο αυτί του άνδρα της. Θέλω να χαρίσω στο παιδί μου, όλα όσα στερήθηκα εγώ. Ένιωθε το σκίρτημα του παιδιού μέσα της, και ένα σωρό φόβοι και προσδοκίες γέμιζαν την ψυχή της.
Η γιαγιά της έπλεκε μια κουβερτούλα για τον καινούριο άνθρωπο της οικογένειας. Βρισκόταν στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της όταν ένα πρωί θέλησε να κάνει έναν περίπατο στο πάρκο. Ήταν ένα θαυμάσιο πρωινό. Το πάρκο ήταν καταπράσινο και μύριζε φρεσκοκομμένο γρασίδι. Στάθηκε σε ένα παγκάκι κοντά στη βρύση για να ξεκουραστεί, όταν είδε κάποιον ξαπλωμένο να κοιμάται πάνω σε αυτό. Χωρίς να το καταλάβει έβγαλε μια φωνή τρόμου και έμεινε καρφωμένη σε ένα σημείο.

Ο άνδρας άνοιξε τα μάτια του και ψιθύρισε το όνομα της.
-Κατερίνα συγχώρεσε με . Είμαι ολομόναχος στον κόσμο, η δεύτερη γυναίκα μου με εγκατέλειψε, δεν έχω κανέναν και είμαι και άρρωστος.
- Όχι, όχι ποτέ, φώναξε εκείνη. Σε μισώ, σε μισώ και έτρεχε να φύγει μακριά του.
Πληγωμένη από αυτήν την συνάντηση πήγε και τα εξομολογήθηκε όλα στον ιερέα της ενορίας της.
Τώρα το ζευγάρι είχε αποκτήσει ένα όμορφο αγοράκι με μαύρα μαλλάκια και καστανά μάτια, ίδια του πατέρα της. Το παιδάκι τώρα κοιμόταν ήσυχα στην αγκαλιά της μητέρας του, αφού χόρτασε την πείνα του με το ζεστό γάλα. Ο θόρυβος από το κουδούνισμα του τηλεφώνου διέκοψε τις σκέψεις της, ακούμπησε μαλακά το παιδί στην κρεμαστή κούνια του δίπλα στο συζυγικό κρεβάτι και έσπευσε να απαντήσει.

-Εμπρός...... ακούστηκε η φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου, είστε η κυρία Κατερίνα Γεωργίου; ξέρετε ότι ο πατέρας σας είναι βαρεία άρρωστος στο νοσοκομείο και συνέχεια φωνάζει το όνομα σας. Πρέπει να έρθετε , είπε η νοσοκόμα και έκλεισε το τηλέφωνο.
Η νεαρή γυναίκα κάθισε βαριά πάνω σε μια καρέκλα και έπιασε το κεφάλι της με τα δυο της χέρια. Πρέπει να πάω ψιθύρισε. Θα πάω κοντά του. Τώρα είμαι και εγώ μητέρα και δεν θέλω ο γιος μου μια μέρα να μου ζητήσει ευθύνες. Σηκώθηκε, άφησε το παιδί στην πεθερά της και τράβηξε για το νοσοκομείο. Τον είχε συγχωρέσει και ένοιωθε την ψυχή της ανάλαφρη σαν μικρού παιδιού. Όταν τον αντίκρισε στο κρεβάτι του νοσοκομείου, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Εκείνος πήρε το χέρι της μέσα στο δικό του και με τρεμάμενη φωνή της ζητούσε συγγνώμη.

-Μην κλαις πατέρα, ψιθύρισε η κοπέλα, θα γίνεις καλά και θα έρθεις να μείνεις μαζί μας, θα δεις και τον εγγονό σου που θα έχει το ίδιο όνομα με το δικό σου.

Για το Sugar Mama,

Μαρία Στρατήλα
Από το βιβλίο "ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ"