Δεν ήταν κάτι που άλλαξε την κοινή ζωή μας αλλά αντιθέτως με βοήθησε να γίνω πιο υπεύθυνη και σαφώς πιο ενημερωμένη σχετικά με αυτή την πάθηση. Μία πάθηση μεν με απρόβλεπτο χαρακτήρα και με πολλές απαιτήσεις .
10 χρόνια μετά έγινα γονιός, δεν ήταν λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα πως ήταν άραγε τα παιδικά χρόνια της φίλης μου, η καθημερινότητα της οικογένειάς της , πως αποδέχτηκαν την νέα κατάσταση οι γονείς της, ανακαλύπτοντας ότι το παιδί τους πάσχει.
Πριν λίγο καιρό "σκουντούφλησα' διαδικτυακά επάνω σε αυτό το μοναδικό - υπέροχο- οδηγό - βιβλίο της κυρίας Δέσποινα Μαργιωρής που χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο θέλησα να διαβάσω, αλλά και να σας το παρουσιάσω σε εσάς τις ζαχαρένιες μαμάδες.

Μάθημα ζωής αυτό το τόσο καλογραμμένο και παράλληλα τόσο αληθινό βιβλίο.
Από μια μανά για ... μάνες! Μπορεί να βοηθήσει συμπάσχοντες γονείς διαβητικών παιδιών, όχι ως επιστημονικό κείμενο αλλά σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο, μία προσωπική μαρτυρία!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

“Ήθελα να φύγω. Να διακόψω αυτή τη συνάντηση. Δεν άντεχα και δεν ήθελα να ακούσω. Θα ήθελα να μου δινόταν η ευκαιρία να σηκώσω τα χέρια μου, να τα βάλω στ΄ αυτιά μου, να τα κλείσω, να κλείσω και τα μάτια μου και να μην ακούω φωνές να βγαίνουν από τα στόματα των γιατρών.

Άγγιξα κάποιο σημείο του παιδικού σώματος πάνω από το πάπλωμα, με το βάρος του χεριού μου να δηλώνει πως ήμουν εγώ εκεί για κείνη. Να. Δεν είχαν αλλάξει τα πάντα στη ζωή μας μόνο και μόνο επειδή ήρθε ο διαβήτης.

Ήρθε και η σειρά μου. Αν έκανα ενέσεις στο παιδί ήθελε να μάθει. «Όχι» ήταν η απάντηση. Δεν του άρεσε. […] Έπρεπε να το κάνω, με κοιτούσε με βλέμμα επίμονο. Τα μπλε μάτια του δύο νοερές διαπεραστικές βελόνες που τραυμάτιζαν ολόκληρη την ύπαρξή μου.

Μου ζήτησε να κάνω μια ένεση στην κοιλιά μου. Στην κοιλιά μου; Γιατί σώνει και καλά στην κοιλιά μου; Χάθηκαν τόσα άλλα μέρη του σώματός μου; Αρνήθηκα. Η κοιλιά μου ήταν η πρώτη κατοικία του παιδιού μου.

Δεν ήθελα να περάσει καμία βελόνα και για κανένα λόγο το κατώφλι του πρώτου σπιτιού αυτού του παιδιού.»Και ποιος είναι ο λόγος που έχω διαβήτη;» με χτύπησε η επόμενη σοβαρή της απορία”.

Με κάνει να ξεκαρδίζομαι στα γέλια όταν πλένουμε τα δόντια μας η μια δίπλα στην άλλη κι εκείνη κουνάει τους γοφούς της απειλητικά πριν με χτυπήσει με δύναμη, χωρίς καν να σκέφτεται την ύπαρξη της αντλίας ινσουλίνης επάνω της.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Λίγα λόγια για την συγραφέα:

Η Δέσποινα Μαργιωρή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Αμερικανικό Κολέγιο της Ελλάδας (Deree College), Industrial Relations στο πανεπιστήμιο Warwick της Αγγλίας και, αφού εργάστηκε σε διάφορες εταιρείες στην Ελλάδα και σε γραφείο πληροφοριών για τουρίστες στην Αγγλία, ακολούθησε το μεγάλο της όνειρο και σπούδασε ψυχολογία στα πανεπιστήμια TU Berlin και Justus Liebig Universitat Giessen της Γερμανίας. Είναι πάντα ευγνώμων όταν της δίνεται η ευκαιρία να ταξιδεύει σε καινούριες χώρες, να γνωρίζει διαφορετικούς ανθρώπους και να μαθαίνει από αυτούς. Πιστεύει απόλυτα στην ευεργετική αξία του εθελοντισμού και θα της μείνει αξέχαστη ιδιαίτερα η εμπειρία της συμμετοχής της ως εθελόντριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Απολαμβάνει το ίδιο την απόλυτη ησυχία όταν ασκείται στο δάσος και τη δυνατή μουσική όταν οδηγεί. Παίρνει πολλή δύναμη από ό,τι έχει να κάνει με το άθλημα του τένις. Έχει έξι παιδιά, τα τέσσερα από αυτά τετράποδα. Ζει και εργάζεται στη Γερμανία ως παιδοψυχολόγος.

Ένα βιβλίο που αφορά ανθρώπους που ζουν με Διαβήτη Τύπου ένα, αλλά και όσους ζουν ανάμεσά τους!

Θα μείνει στο μυαλό σας και θα σας συντροφεύει για πολύ καιρό μετά το τέλος της ανάγνωσης..

Εκδότης: CaptainBook.gr