Η πολη άδειασε, οι δρόμοι έρημοι, όλοι παίρνουν τις προσευχές τους να πάνε σε Εκείνη, να ζητήσουν και να ευχαριστήσουν..

Δύο Χρόνια Ζωής.

Πάει ο Αύγουστος... Ήρθε ο Σεπτέμβρης... και έφερε μαζί του αίσθηση φθινοπώρου!

Καθημερινά αναλογιζόμαστε και στρεσαρριζόμαστε για ανούσια και πρόσκαιρα θέματα που όμως τριβελλίζουν στο κεφάλι μας .

Να τον θες και να πονάει όλο σου το είναι, να κοιμάσαι με το κινητό αγκαλιά περιμένοντας ένα μήνυμά του για να κοιμηθείς μαζί του έστω και από απόσταση...

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα..

Γνωρίζοντας πως η ζωή δεν έχει καμία σημασία χωρίς την αγάπη για τον συνάνθρωπο , για την φύση και τα ζώα.

Μυρίζει Πάσχα.. οι ετοιμασίες του με γεμίζουν χαρά, όχι μόνο γιατί μαζί του έρχεται και άνοιξη αλλά γιατί είναι η μεγαλύτερη γιορτή των χριστιανών, είναι η άνοιξη κάθε χριστιανικής ψυχής.

Χρόνια πολλά ζαχαρένιες και αγαπημένες...

Γύριζα σπίτι, καθώς παρκάριζα παρατηρώ μια ζαχαρένια μαμά να "παλεύει" με τσάντες από σουπερ μάρκετ, έχοντας αγκαλιά ένα βρέφος και ζητώντας από ένα νήπιο να βγει από το αμάξι... με αφορμή αυτή την εικόνα και θέλοντας να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου , σας αριθμώ τον λόγο που θεωρώ ότι όλες οι μαμάδες είναι «ζαχαρένιες»

Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν, αλλά τις περισσότερες ευχές στις μητέρες όλου του κόσμου διότι μια μέρα σαν αυτή ο Θεός έπλασε την μητέρα και μάλιστα την Δική Του, την μεγαλύτερη όλων.
Σας παραθέτω ένα απόσπασμα του Paulo Coelho απο το βιβλίο «Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα»